Niet de meest originele titel, want je kan er moeilijk naast kijken. Toen ik deze morgen van Mariakerke naar het station fietste, was het lichtjes beginnen sneeuwen. Nauwelijks onderweg prikten de sneeuwvlokjes tussen mijn oogwimpers, proefde ik sneeuw op mijn tong,... pfff wind tegen, niet dat er veel was maar de zichtbaarheid was niet je dat. Maar ik vond het niet erg. Vroeger fietste ik in weer en wind naar school en ik vond dat eigenlijk best zalig. Het is natuurlijk uitkijken op de ring maar eens ik op de Watersportbaan geraakt was, moest het wel meevallen. Een dun sneeuwlaagje op het fietspad, onschuldig, maar o zo bedrieglijk. Toen ik het rondpunt wou oprijden, verloor ik mijn evenwicht en ging ik keihard tegen de vlakte. Iets wat je vanaf een bepaalde leeftijd niet echt meer gewend bent. Mijn knie schreeuwde het uit, mijn kin liet zich horen,... Het meisje na mij zei lachend: "tja, het is hier glad he?" Ik krabbelde overeind, terwijl ze mijn fiets recht zette. Toen nam ik het besluit om deze morgen ook maar thuis te werken. Het is ten slotte mijn thuiswerkdag en voor een stomme vergadering over anders werken (oh ironie) moet ik deze namiddag in Brussel zijn. Maar nu eerst warm worden en alles rustig laten ontdooien, terwijl de sneeuw buiten verder dwarrelt.

Weet je trouwens dat 29 jaar geleden het ook plots is gaan sneeuwen rond deze periode? Wie zegt nu nog dat de seizoenen veranderd zijn?