productief zaterdagje tot dusver

Zaterdag is zelden de dag om uit te slapen ten huize no butterfly. Mijn wederhelft trok naar zijn werf. Ik ging de was te drogen, liet de ma...

Zaterdag is zelden de dag om uit te slapen ten huize no butterfly. Mijn wederhelft trok naar zijn werf. Ik ging de was te drogen, liet de machine nog wat toertjes doen om het af te leren en ondertussen heeft mijn keuken veel weg van een wasserette. Nee, geen droogkast ten huize NB. De afwas is gedaan, het vaatwerk opgeborgen. En ter compensatie van deze vrouwelijke klusjes heb ik mijn mannelijke ik bovengehaald voor de werkzaamheden op zolder. "Mezelf vergiftigen", zoals mijn collega het noemt. Het kinderslot op de fles bestrijdingsmiddel had een vriendelijke hand voor mij al geopend, dus ik kon erin vliegen. Ongeveer een derde van mijn zolder heeft momenteel geen vloer. Anders dan in moderne huizen zie je geen gewelven onder de steunbalken maar kleine houten plaatjes die volgestopt zitten met beton/cement ofzo. Mijn broer had me duchtig gewaarschuwd: blijf op de planken, begin niet te balanceren op de steunbalken en zeker niet op de gewelven. Hij had twee planken klaargelegd zodat ik overal bij zou kunnen als ik die een beetje bewoog. Alles ging goed, ik had mijn maskertje aan, beide veluxen lieten een aangenaam windje passeren, mijn handschoenen en een superborstel zodat het werkje goed opschoot. Terwijl ik zo bezig was, begon mijn hoogtevrees de kop op te steken, het is een venijnig beestje en natuurlijk stond ik niet echt hoog, hoop en al twintig centimeter, maar als ik nu zou uitschuiven... En dan is er zoiets in de sociologie als self-fulfilling prophecy. Ik verloor mijn gewicht of maakte een verkeerde beweging, ik weet niet goed wat er gebeurde, behalve dat ik met mijn rechtervoet op de gewelven stond. En vooral ik kon me niet direct bevrijden want de plank blokkeerde mijn voet. Mijn hart klopte dat het geen naam had, ik had weinig zin om door de vloer/het plafond te zakken. Op de één of andere manier is het me gelukt om me te bevrijden zonder al te veel erg, blijkbaar zijn die oude huizen toch best stevig.
En nu ben ik klaar om de stad in te trekken, het aanvankelijke mooie weer is al vervangen door een grijze hemel en heel wat regen, maar ik moet de giftige gassen ontvluchten, bovendien is het blijkbaar een goed moment om te shoppen. Ze zullen mij ook wel gedwongen hebben. Oh, en doe geen moeite, ik weet wat ik wil. Zolang ik maar niet vergeet om mijn sluier voor de dansles te gaan halen.

You Might Also Like

0 reacties