Jullie hebben het ongetwijfeld gemerkt, het stormde vorige week. Niet enkel buiten maar ook in mijn hoofd raasde de wind. Het begon met een artikel op de voorpagina van mijn krant waar duchtig op gereageerd is. Niet echt een prettig vooruitzicht voor de start van het project van het jaar. Van de tien mailtjes naar adressen uit de gouden gids, kreeg ik drie mailtjes: één van een vrouw, één van een man en één van een bureau. Dat laatste was het meest verwarrende: in plaats van een berichtje bevatte het mailtje enkel een paar nieuwe adressen. Werd ik verondersteld één van hen aan te schrijven? Geen idee. Ik kreeg ook een telefoontje. Resultaat: drie afspraken.

Drie gesprekken later is me één en ander duidelijk geworden. Grote verschillen zijn er niet. De orde heeft blijkbaar een paar richtlijnen, zoals duizend euro per vierkante meter als richtprijs bij verbouwingen zonder de kosten voor de architect. Daar boven op komt dan nog 10 à 12% als vergoeding voor het tekenen van het plan, indienen van de bouwaanvraag, aanbestedingsronde,… Ik weet niet meer wat ik verwacht had. Dit bedrag per vierkante meter stelde me nog enigszins gerust. Sowieso leek een extra lening me niet uitgesloten. Gelukkig maakten ze er meteen een schatting bij van de oppervlakte, want afstanden zijn niet mijn sterkste kant. Toen ik later die avond het sommetje maakte, begon het me te dagen. De papiermolen die me wacht en die ik hartsgrondig haat.

Kan ik een deel van wat ik al terugbetaald heb opnieuw lenen? Moet ik een nieuwe lening? Wat voor soort? Wat is een derde van mijn inkomen? Wat zijn mijn vaste kosten? Wat staat er op mijn spaarboekjes? Hoeveel zou ik nog kunnen sparen voor de werken starten? Een stortvloed van vragen, een roetsjbaan van emoties. Nee, ik kan de werken niet blijven uitstellen. De citytrip naar Istanboel met de dansles is het eerste dat sneuvelt. Het boek voor het nieuwe seizoen van het postorderbedrijf is ongeopend gebleven. Ik hou me voor dat ik niks nodig heb en waarschijnlijk is dat ook wel zo. Ik kocht een jeans en een zomerbroek in de solden. Ik heb nog twee-drie jurkjes van vorig jaar en een hoop rokjes waar niks mis mee is. Schoenen kunnen nog best een seizoen mee. Echte vakantieplannen waren er niet, omwille van de werkzaamheden bij mijn liefste en nu dus ook in mijn huis. Zelf had hij ook al de skireis met zijn vrienden moeten afzeggen om dezelfde reden. Mij deed dit weinig, want ik heb nooit geskied en heb hoogtevrees. De aankoop van nieuwe boeken en cd’s wordt (voorlopig) uitgesteld. Mijn boekenkast heeft zeker nog boeken die ik niet gelezen heb (een understatement) en de jazz-box van de morgen bevat ook nog cd’s in plastiek folie.

Maar het wringt. Ik had me voorgenomen dat ik geen huis wou kopen als dat financieel niet mogelijk zou zijn, ik wou geen slaaf worden van mijn lening,… Na een eerste gesprek is het natuurlijk te vroeg voor drastische beslissingen. Ik kan me ook inbeelden dat mensen die nu op zoek zijn naar een huis, vinden dat ik het zo slecht niet heb. Ik heb mijn huis vijf jaar geleden voor een prikje gekocht van een scheidend koppel met financiële moeilijkheden, met hulp van mijn ouders. Maar ik was toen een alleenstaande vrouw die een lening wou en ik ben, voor de bank, nog steeds een alleenstaande vrouw, niet echt een prettig vooruitzicht.