Project van het jaar

Ik ben niet zo'n fan van goede voornemens. Ze maken lijkt al voldoende om ze stof te laten krijgen. Dit was dus geen goed voornemen bij ...

Ik ben niet zo'n fan van goede voornemens. Ze maken lijkt al voldoende om ze stof te laten krijgen. Dit was dus geen goed voornemen bij het begin van het jaar, maar direct een heus project. Tijd voor aktie!

Natuurlijk wist ik vijf jaar geleden toen ik mijn krabbel zette onder de koopakte dat er werken te verwachten waten. De keuken en de badkamer zijn een typische achterbouw van een al even typisch Gents arbeidershuisje. De veredelde golfplaten zijn echter weinig uitnodigend. Al de eerste winter was het prijs: onmogelijk om de kamer wat warm te houden. Mijn grootmoeder bracht de redding met een paar oude gordijnen die ik kon lenen en zo het gelijkvloers in twee opdelen: keuken met golfplaatconstructie en de rest van het huis. Elk jaar is het weer eens zuchten als ik de ruimte opdeel. Het is een triestig zicht maar eurootjes groeien tot nader order niet op mijn rug. Maar uitstellen wordt steeds moeilijker. Tijdens de kerstvakantie werd ik met mijn neus nogmaals op de feiten gedrukt. Ook het feit dat het deze herfst een paar keer binnengeregend heeft in mijn keuken (gelukkig kon mijn liefste dit gemakkelijk herstellen) hielp wel.

Dus vorige week zend ik op goed geluk een tiental mailtjes naar architecten uit de gouden gids. Resultaat: vier reacties. De dag zelf twee mails met een duidelijk bericht: "ik zie het wel zitten maar laten we eens afspreken op de plaats zelf". Een mail met vier andere adressen in, het is me niet echt duidelijk wat de boodschap is. Had ik het verkeerde adres? En ook een telefoontje de dag later...

Op een kleine week heb ik drie afspraken met mogelijk geïnteresseerde architecten en nadien zie ik wel verder. Alle financiële bekommernissen laat ik voorlopig mijn vreugde niet vergallen. Tijdens het traditionele telefoontje met mijn ma op vrijdag, vertelde ik dan ook trots dat ik er aan begonnen was. Zij klonk een heel stuk minder enthousiast. "En zal je liefste ook aanwezig zijn?" Toen ik negatief antwoordde, kwam een jammerklacht over vrouwen alleen en hoe die mensen uit de bouw daar misbruik van maken. "Euh ma, één van die architecten is een vrouw..."

Maar ze heeft wel een punt. Mijn vorige ervaring met werkzaamheden is zo beangstigend en deprimerend dat ik deze werken bewust heb uitgesteld. Ik schat dat het ondertussen twee à drie jaar geleden is dat mijn bejaarde buurvrouw bij me aanbelde. Het werd misschien tijd om iets te doen aan ons dak? Wij delen het dak en ik vond het dus reuze dat ze zelf kwam bellen. Ik zag er zelf een beetje tegenop om een hoop redenen: Ze is de moeder van de vorige eigenaar en er zijn wat spanningen geweest en ik had er ook geen idee van waar ik een aannemer kon vinden. Dus toen zij voorstelde om contact te nemen met iemand die ze kende had ik geen bezwaar. Dat die persoon als een bulldozer ging binnenwalsen, papieren in de hand en de mededeling dat ik daar kon tekenen zodat ze begin januari konden beginnen, was me iets te veel van het goede. Mijn buurvrouw had al toegezegd en dus leek voor hem alles in kannen en kruiken. Als ik even kon tekenen? Veluxen? Geen probleem dat ging hij wel in de offerte opnemen. Handtekening? Kepers vervangen? Idem. De grootte van de veluxen konden we wel bespreken als ze de stellingen kwamen zetten, als ik nu efkes een voorschot kon betalen. Cash, enkele duizenden euro's. Ik rolde met mijn ogen. Er ontbraken een paar dingen in de offerte en een overschrijving leek me ook haalbaarder. De werken vielen bovendien samen met een heel drukke periode op het werk. Ik moest 's Morgens heel vroeg vertrekken, zonder te weten wat ik ging vinden als ik terug kwam. Gelukkig liet mijn buurvrouw de werkmannen binnen, zorgde ze voor de elektriciteit en ook een pintje op tijd en stond. Enfin, ik kan er uren over doorgaan maar het is een echte lijdensweg geworden. Niet omwille van de werkmannen maar wel omwille van de aannemer die me behandelde als een stukje minderwaardig mens. De vrouwelijke helft van een bevriend koppel met verbouwprojecten vertelde me iets gelijkaardigs. Het gevoel van niet serieus genomen te worden als vrouw... tss... het zou toch niet meer van deze tijd mogen zijn?

You Might Also Like

1 reacties

  1. Hey meid, u niet laten ontmoedigen hoor, en op uw strepen staan. Ik heb bij onze verbouwingen ALLE contacten en contracten met de aannemers en leveranciers zelf geregeld. Materiaal ging ik vaak zelf aankopen en inladen bij de bouwhandel. En eerlijk gezegd heb ik geen enkele keer meegemaakt dat ik smalend bekeken werd in de zin van: ach, moet ik dat regelen met een VROUW?? Tip: op voorhand veel lezen over het onderdeel van je huis in kwestie en zodoende uit je vragen aan de aannemer laten blijken dat je er iets van kent (verschillende technieken en materialen met hun voor- en nadelen).

    Je kan ook veel tips opdoen op http://forum.bouwinfo.be

    BeantwoordenVerwijderen