Ondertussen op zondagnamiddag

Zondagnamiddag. Het was koud, niet voor de tijd van het jaar maar wel kouder dan de voorbije dagen. De lucht zag blauw toen ik mijn ogen ope...

Zondagnamiddag. Het was koud, niet voor de tijd van het jaar maar wel kouder dan de voorbije dagen. De lucht zag blauw toen ik mijn ogen opende. Een lichte kater herinnerde me aan de voorbije avond, maar het was toch sterker dan mezelf: we konden vandaag moeilijk binnen blijven. Het kriebelde. Onze bibberhelden hadden zich uiteindelijk niet ingeschreven dus kozen we maar voor een alternatieve activiteit. We haalden het petekind van mijn liefste op en trokken naar het citadelpark. Ze leek aanvankelijk weinig enthousiast. Haar ma had ons gewaarschuwd. Haar pa dacht dat het park toch wel heel ver was voor zo'n driejarige kleuter. Ze kuste haar ouders heel uitvoerig gedag en daar stond ze even later wat beduusd op de stoep. Zou ze meegaan? Ze drentelde wat, keek nog eens naar de voordeur, maar haar ma deed deze al dicht. Ze nam dan maar mijn hand stevig vast. Mijn liefste kent ze eigenlijk beter maar ze had blijkbaar minder vertrouwen in haar peter. Meisjes samen.

De hele weg naar het park zei ze geen woord, ondanks onze verwoede pogingen. Dit beloofde. Mijn liefste keek al bedenkelijk. Hier had hij toch wel meer van verwacht. Eerste halte in het park waren de eendjes en ganzen. Allerlei stadsmussen waren brood aan het strooien, lekker decadent, meer dan die beesten ooit kunnen opeten. Een eerste reactie van het kind maar heel stilletjes. Nog steeds klemt ze mijn hand vast.

Dan maar naar de speeltuin.

Eerst weifelt ze nog eventjes maar dan beslist ze heel kordaat: het schommelpaard. Mijn liefste haalt opgelucht adem en kwijt zich meteen aan zijn taak: kleine op het schommelpaard, kleine van het schommelpaard, kleine op de glijbaan, kleine van de glijbaan,... Ik kijk toe vanaf de bank. Het is best druk. Jonge dertigers met hun kroost zoeken wat vertier op zondagmiddag. De stad lijkt uitgestorven maar hier in het park is het een drukte van jewelste, allemaal geconcentreerd rond de kleine speeltuin. Vaders lopen hun klein grut na, moeders kletsen bij. Sommigen ongegeneerd in training, iets wat ik vroeger nooit begreep maar waar ik me ondertussen langzaam in kan vinden. Een lekker lome zondag. Niks moet, gewoon even het park in met de kinderen. Toch wel een verschil met mijn kindertijd. Wij liepen gewoon ergens rond op de wijk met vriendjes en vriendinnetjes. Ok, we waren misschien iets ouder dan de meeste van deze kinderen. Maar het joch dat zijn keel openzet als hij van het klimrek dondert, is zeker niet veel jonger. Zijn ouders wat verder op de bank wordt een boze blik toegeworpen van de andere ouders. Hoeveel van deze Gentenaars zijn afkomstig van de buiten? Met welk recht houden ze hun kinderen gevangen in de stad, waar het enige groen een hoopje bomen is dat een park moet voorstellen? Het knaagt wel even bij die gedachte...

Ondertussen zit de kleine meid op de schommel. Het is bijna nummertje trekken aan de schommel. Maar het is haar gelukt. Ze kijkt wat onwennig. Maar vooral de schommel beweegt met moeite. Ik besluit in te grijpen en loop op de schommel toe. Ik geef de schommel een flinke duw. Ze schatert het uit. "Duwen!" Mijn liefste is verontwaardigd: "En ik mocht niet!" Tja, meisjessolidariteit!

Na een uurtje schommelen, glijden, eendjes kijken, schommelen en alles van voor af aan en nog eens houden we het voor bekeken en zetten de kleine schat weer af bij haar ouders. Iedereen tevreden...

You Might Also Like

1 reacties

  1. Wij een uitstap met onze kleine pruts naar het park en speeltuin is ook altijd heel plezant. Wij zijn vorige weekend gaan zwemmen. Heel plezant. Een aanrader voor als het weer wat minder is

    BeantwoordenVerwijderen