Mijn eerste keer... op het podium

Donderdag was het dan zo ver. Opnieuw dansles na de kerstvakantie. Het optreden komt langzaam dichter bij en de stappen was ik eigenlijk al ...

Donderdag was het dan zo ver. Opnieuw dansles na de kerstvakantie. Het optreden komt langzaam dichter bij en de stappen was ik eigenlijk al wat vergeten zoals ik kon vaststellen bij het indansen. Onze leraar leek best tevreden maar hij stelde voor om ook eens op iets anders te dansen. Niet de nummer veertien van onze cd, door mijn liefste betiteld als poetin-propaganda, want zijn Arabisch is ook niet je dat. Hij liet ons iets heel aanstekelijk horen, Grieks en met een onweerstaanbaar ritme. We volgden zijn stappen, wat al bij al goed bleek mee te vallen en toen hij vroeg of we het zagen zitten moesten we eigenlijk niet lang nadenken. "Yes! That are my angels", glunderde hij en nadien haalde hij de zweep boven en oefenden we, ondanks de protesten van onze buikspieren tot we erbij neer vielen. Heel die voorbereiding voor de dansavond doet me denken aan de eerste keer dat ik een dansje moest doen op een heus podium.

Mijn eerste anderhalf jaar kleuteronderwijs heb ik niet in mijn geboortedorp doorlopen maar in het dorp van mijn grootouders. Mogelijk is dat de reden dat ik me nog dingen uit die periode herinner (flarden van mijn opleiding zouden dit kunnen bevestigen "grote wijzigingen in de socialisatieperiode hebben hun invloed" of iets dergelijks). In ieder geval, ik herinner me bepaalde stukken, andere werden opgetekend door mijn tante. Dat zal dan wel het voordeel zijn van het oudste kleinkind te zijn.

Op het schoolfeest moesten alle klassen een dansje opvoeren. Het centrale thema moet iets van de wereld of reizen geweest zijn. De eerste kleuterklas werd in een allerschattigst matrozenpakje gehezen, lees: de mama's moesten een witte t-shirt meegeven, we kregen een blauw vlagje en dito hoedje en vooral een vlagje. Vooral dat laatste herinner ik me levendig. Ik was één van de grotere kinderen en stond ergens vanachter bij het dansje. Met ons vlagje moesten we allerlei bewegingen doen, misschien nog eens een rondje draaien ofzo. Nogal gevaarlijk als je bedenkt dat die kleuters met hun beperkte motoriek met zo'n vlagje allerlei acrobatische bewegingen uithaalden, maar niemand is een oog of iets dergelijks kwijtgeraakt. Om andere ongelukjes te voorkomen moesten we ook op het podium oefenen. En van bij de eerste keer was het raak: ik zou met mijn klikken en klakken al van de eerste poging van dat podium gedonderd zijn, resultaat: een paar hechtingen in mijn hoofd. Aldus mijn ijverige tante die zo'n dingen noteerde in mijn fotoalbum, mijn ma herinnert zich het voorval niet, dus besluit ik dat het nog niet zo erg kan geweest zijn.
Wat ik me wel herinner is het liedje, niet de woorden of wie het zong, maar wel dat het een heel aanstekelijke kreet had die heel regelmatig herhaald werd. Hiep hoi ofzo, maar dan iets wat matrozen zouden kunnen zeggen. Na x aantal keer het liedje gehoord te hebben, besliste ik om er een extraatje aan toe te voegen. Wat interactie. Al gauw zei ik de kreet heel enthousiast mee, en al gauw volgden mijn klasgenootjes mijn enthousiaste voorbeeld. De juf was echter niet gediend van zoveel interactie en deze creatieve toets verdween dus uit onze voorstelling. Spijtig...

You Might Also Like

0 reacties