Op een dag als vandaag zit ik in een glazen toren omringd door gelijkaardige constructies. Betonnen blokken met veel glas maar weinig inspirerend. De stad is bedekt met een mistige laag. Grijs en pasteltinten. Ik heb zicht op een drukke boulevard en zie de autootjes als aanschuiven voor de rode lichten, de rotonde nemen en dan verdwijnen ze uit mijn gezicht. De mensen lopen als kleine poppetjes in de diepte, ze steken het zebrapad over of lopen op de middenstrook, een beetje groen met mooie paadjes en bomen zonder bladeren. Maar dit is niet mijn Brussel, het is het Brussel van de administraties, grote bedrijven en dergelijke…
Mijn Brussel bruist en heeft zijn rebels kantje. Een wirwar van culturen, kinderen opgevoed in verschillende talen, altijd wel één of ander feest in voorbereiding. Nonchalance alom. Plannen voor het weekend? Geen idee. Ach, een verjaardagsfeest van de vriend van mijn vriend, daar ga ik naar toe. Ik neem een fles mee en zal er hartelijk begroet worden. Onbekenden kus ik goedendag. Net als de jarige. Welkom! Daar is de bar, help yourself! Ik vul mijn glas en dat van een onbekende. Begin een gesprek, dromen van een betere wereld versus harde realiteit. Onbegrip om zoveel miskennen van deze fantastische stad. Tegen het einde van de avond (of beter het begin van een nieuwe dag) is niks onmogelijk. De onbekende van weleer zie ik volgende week opnieuw of de week nadien…