Doen!

Ik keek met ontzag naar hem op. Een ukkie van hooguit zes was ik. Hij moet negen geweest zijn, schat ik. Een stuk groter, stoer,... met een ...


Ik keek met ontzag naar hem op. Een ukkie van hooguit zes was ik. Hij moet negen geweest zijn, schat ik. Een stuk groter, stoer,... met een nieuwe blinkende BMX (toen die nog hét van hét waren, zo ergens in de jaren tachtig). Ik denk dat het een zilverkleurige of een witte was. Trots toonde hij zijn kunstjes. De meisjes, mijn vriendinnetjes dus ook een ukkie groot waren onder de indruk en slaakten bemoedigende kreetjes, zijn publiek. Hij moet er lang op geoefend hebben, besef ik nu.

Ach, ik was niet onder de indruk. Zo was ik wel, een meisje misschien, maar ik speelde met autootjes en bouwde kampen. Nee, zo'n blinkend nieuw fietsje, daar was ik niet van onder de indruk. Hij probeerde me te overtuigen. De andere meisjes uit zijn publiek begonnen te twijfelen. Was dat nu echt zo anders als een gewone fiets? En ach, we hadden toch wel al allemaal eens met de fiets van ons moeder rond gereden. Dat was pas moeilijk...

Nee, hij kon me het echt niet laten proberen. Een nieuwe fiets, daar moet je moet voorzichtig mee zijn. En ik was toch wel veel kleiner... Ik zou zeker vallen en dat wilde hij niet (omwille van zijn fiets, he). Hij had moeten oefenen, gaf hij tenslotte ook toe, maar moeizaam.

Uiteindelijk bezweek hij onder de druk.

Ik mocht het eens proberen maar geen gekheden, enkel rijden, waarschuwde hij me nog. Met mijn klikken en klakken viel ik op de grond nog voor ik mijn voeten goed en wel van de grond gelicht had.

Zie je wel?

Een paar dagen heeft hij niet meer tegen me gesproken, blutsen op zijn nieuwe fiets.

Mijn ma zuchtte nog maar eens toen ze mijn geschaafde knieën en ellebogen zag. Pijn deed het zeker, maar ik verbeet mijn tranen want ik had het toch maar geprobeerd. Ok, het was me niet gelukt, maar dat hoort er bij, besefte ik toen al...

You Might Also Like

0 reacties