De tijd dat ambtenaren de klok angstvalig in de gaten hielden om te kunnen prikken en toch zeker geen minuutje te veel te werken is meer dan voorbij. De “nieuwe ambtnaar” is altijd en overal aan de slag. Of hij/zij nu in Brussel achter zijn/haar bureau zit of om het even waar: altijd bereikbaar. De technologie staat voor niks, u zegt het. Wij ontsnappen er niet aan. Overheidsgebouwen zijn er enkel om de rekening in orde te krijgen, gedaan dus met iedereen een eigen plaatsje. Als troostprijs mogen/moeten we ook thuis werken en daar hoort internet en een draagbare pc bij natuurlijk.
Voordeel is dat ik nu mijn trage pc kan opzij schuiven en tokkelen op mijn werkexemplaar. En ja, ik heb ook al op de trein zitten tokkelen, maar voelde me eerder belachelijk, alsof ik zo "belangrijk" ben. Niet dus.

Voorlopig heb ik hem enkel mee naar huis gebracht om te kunnen surfen, maar binnenkort moet er thuis ook effectief gewerkt worden. Straks nog eens testen op ik op het netwerk kan. Altijd en overal beschikbaar. Ik kijk er een beetje tegen op. Goh, ik wil gerust toegeven dat ik me thuis soms beter kan concentreren om een samenhangende tekst te schrijven en heel wat van de contacten met collega's kunnen via mail, maar toch... Ik vind het plezant om een kopje koffie te halen, daar chocolaatjes te vinden voor de verjaardag van die of die, over de middag wat bij kletsen,... En ergens heb ik ook schrik. Ik ken mezelf. Op mijn vorige job printte ik mijn tekst voor het vertrekken, verbeterde ik die op de trein en thuis stak ik mijn pc opnieuw aan voor de correcties... Zo blijf je natuurlijk bezig en dan kan het wel eens te veel worden zoals ik al lijfelijk heb mogen vaststellen. Het lijkt me dan ook veiliger om werk en privé gescheiden te worden en nu lijkt die grens te vervagen.