Ik zit op de trein. Er is veel volk mee. Iedereen wil naar huis. Geen tijd dus om kieskeurig te doen. Ik kies me een plaatsje bij twee jonge moslima’s.
Een oudere heer komt er ook bij, duidelijk tegen zijn zin. Hij kijkt argwanend hun richting uit. Hij kijkt argwanend naar hun sluiers, zijn gezicht spreekt boekdelen. Terreurbestrijding begint in je eigen omgeving.

Een van de vrouwen stelt een vraag in het Arabisch.
De man is direct op zijn hoede.
Haar vriendin antwoordt in keurig Nederlands.
Daar heeft de man niet van terug.
Nu reageert haar vriendin ook in accentloos Nederlands.
Hij kijkt me aan. “Hoor je dat?”, zegt zijn blik. “Ze kunnen Nederlands.”
“En waarom niet?”, haal ik mijn schouders op voor ik me weer verdiep in mijn boek.

Wat volgt is een pinp-pongspel van Nederlands en Arabisch over hun stage waarvan het einde samenvalt met het einde van de ramadan, dat moet gevierd worden, en waarom niet met de medestudenten, hun lessen,…

En de man die keek er naar…