Half drie kom ik het telbureau binnengewandeld. Welkom! De voorzitter lacht me toe, de twee andere bijzitters nog meer. Nog een plaatsvervanger. De effectieve bijzitter zucht. Beide vrouwen hebben al verschillende keren geteld, beide zijn leerkracht. "Oneerlijk", vindt ze, "haar man kan ook tellen..."

"Dat moet wel interessant zijn voor een socioloog, helpen tellen,..." De voorzitter kijkt me aan. Nee, ik heb er geen bezwaar tegen om mijn burgerplicht te moeten doen, het zou me zelfs een dag verlof opleveren. In het onderwijs is dit niet (meer) het geval. Het is meteen de start om een aantal straffe verhalen op te dissen. "Het is zelfs je eerste keer...", één van de leerkrachten spreekt me aan.

De tijd tikt voorbij, ondertussen plaatsen we stoelen en tafels aan de kant. Negen tafels, één voor elke lijst worden centraal geplaatst. Je ziet zo dat ze dit nog gedaan hebben, ze weten waar de tafels best staan en herinneren zich ondertussen die keer in de kleuterschool, op van die kleine stoeltjes...

Een man komt binnen. Een van mijn collega-bijzitters kent hem: een getuige van het VB. Ze zegt het op een manier die veel verraadt. Hij lacht schaapachtig; het is zijn eerste keer als getuige. Hij gaat zitten op een stoel en neemt nog eens de bladeren door die hij bij heeft: instructies?

Nog een vrouw komt binnen: een effectieve bijzitter, eerste keer en absoluut niet enthousiast. De voorzitter van het telbureau is tevreden: zijn bureau is samengesteld. Zijn secretaris is onderweg. Hij is er klaar voor.

Nog een vrouw komt binnen: ook al een plaatsvervanger. Zeg, wat gebeurt er als de effectieve bijzitters niet komen opdagen? Boetes, he? De voorzitter geeft de voorkeur aan effectieve bijzitters en als dat niet lukt vraagt hij of er vrijwilligers zijn, één van de andere plaatsvervangers kijkt me heel nadrukkelijk aan en vergis ik me, of doet ook de voorzitter dit. En anders kan het lot beslissen. Iedereen is het erover eens, dit is een faire methode. Geen indianenverhalen dat de eerste naar huis mogen en de laatste mogen blijven of omgekeerd.

Een vrouw komt binnen: een effectieve bijzitter en ook al niet meer voor de eerste keer. "Heb je het gehoord op het nieuws? Een uur aanschuiven in Brussel..." "Ja, er zijn ook onregelmatigheden geweest met Franstalige oproepingsbrieven." "Wie maakt die nu als dat niet geldig is." De getuige lacht. Ik zucht, het nieuws op een hoopje.

Nu wachten we nog op een man als effectieve bijzitter. Wie is er nieuw? De voorzitter begint de procedure uit te leggen. Eerst tellen we het totaal aantal brieven, we vouwen ze open,...
Nog een vrouw komt binnen, ook een plaatsvervanger. Een andere vrouw zucht: "Het zijn toch altijd op de mannen die we moeten wachten." "Moet jij altijd op je man wachten?" een andere vrouw vraagt het al lachend. "Op mijn man, neen, maar voor zo'n dingen, zul je zien dat het altijd op een man is dat je moet wachten..." Ook duidelijk niet haar eerste keer dat ze moet tellen, dat schept een band.

Een man komt het bureau binnen gewandeld, een zucht van verlichting. Maar te vroeg, hij is secretaris en ook hij had problemen om een parking te vinden. "Ach, het is nog geen drie uur," sust de voorzitter. De vrouw die laatst binnengekomen is grijpt haar kans. "Ja, ik ben hier waarschijnlijk de oudste en in het verleden heb ik al veel geteld, ik zal wel naar huis mogen, zeker." De voorzitter sust nog maar eens. Het is nog geen drie uur.

Een man komt binnen, even voor drie uur, juist op tijd. Zijn gezicht verraadt dat hij een sprankeltje hoop ziet. Misschien laat de voorzitter de laatste naar huis gaan? Maar de voorzitter is kordaat: "Proficiat meneer, u maakt net vier vrouwen heel gelukkig. Wie kan dat zeggen op deze zonnige zondag?" Het gezicht van de effectieve bijzitter spreekt boekdelen, hij maakt zich er dan maar van af met een schouderophalen.

Ik haast me naar huis, bel mijn liefste "ja, verse pizza's vanavond" en ga nu maar de huishoudelijke klusjes doen die ik tot morgen opgespaard had. En straks, toch maar voor de buis, de prognoses volgen...


Update: Het is zes uur. De eerste resultaten stromen binnen en mijn zenuwen beginnen te gieren. Nee, niet nog vooruitgang van... Waarom duurt het zo lang tot er resultaten uit Gent bekend zijn???