Haar

Als het op mijn haar aankomt ben ik een moeilijk geval. Er is een tijd geweest dat ik de krullen er uit borstelde met een fanatisme waar men...

Als het op mijn haar aankomt ben ik een moeilijk geval. Er is een tijd geweest dat ik de krullen er uit borstelde met een fanatisme waar meningeen schrik van zou krijgen. Maar sinds het hier en daar wat minder is geworden ben ik best blij dat ze voor wat volume zorgen. Alleen een kapper vinden is nog altijd een kwelling. In mijn thuisstad wist ik zo waar ik naar toe ging maar sinds ik alweer vijf jaar geleden naar Gent verhuisde heb ik mijn goesting nog niet gevonden. Ik ben een tijdje blijven terugkeren naar mijn oude vertrouwde kapper maar uiteindelijk bleek ook dat geen doen. Dan vond ik een kapper in Brussel die wonderwel aanvoelde wat ik wou, want mijn Frans reikt niet zo ver dat ik een kapsel à la Andrea kan uitleggen. Maar die lieve kapster hield het voor bekeken en ik stond terug aan het begin van mijn zoektocht. Nu ben ik echt wel een moeilijk mens als het op mijn haar aankomt. Ik heb geen zin om er fortuinen aan uit te geven en al helemaal niet om uren voor de spiegel door te brengen. Om de zoveel tijd krijg ik het op mijn heupen en dan wil ik het kort, niet een beetje de punten af, maar kort. Ik kan me dan in een kappersstoel ploffen en zeggen: knip maar. Weinig kappers durven dat, zomaar tien centimeter kortwieken van iemand die ze voor de eerste keer zien en meestal is het voor mij een frustratie om ze aan te moedigen "ja, nog een centimetertje, zie je wel, je kunt het". Achteraf ben ik dolgelukkig met mijn kort kopje maar daarna wil ik het lang en dan gaat het krullen langs alle kanten, volledig uit model, dus dan zoek ik weer een kapsalon om het wat in model te houden. En ik zweer je, op zo'n moment zie je ze denken: ik wist het! Ook al was ik ooit heel gelukkig met mijn kort kopje. Ik had me dus al min of meer neergelegd bij een carréke. Het enige folieke dat ik nog gedaan had was een frou-frou, en ja, ook dat begint op den duur te krullen langs de verkeerde kant.
Sinds ik samen ben met mijn liefste heeft hij me bovendien al een paar keer laten verstaan dat hij vrouwen met kort haar maar niks vindt. Niet vrouwelijk is zijn besluit. En vooral het argument: dat stond ook niet bij mijn ex, was heel doorslaggevend. Af gingen die krullen, alleen... waar zou ik deze keer mijn kans wagen. Mijn tweede bezoekje aan de kapper aan de tramhalte was me niet echt bevallen. Ook al was mijn liefste heel enthousiast geweest: "ik ga slapen met een nieuwe vrouw." Ondertussen was hij ook al een beetje bijgedraaid, wat dat staat me wel als ik mijn haren opsteek... Een compliment waar ik prompt op reageer met: "zie je wel dat kort me zou staan..." Hij voelde al dat hij het pleit ging verliezen en gaf dus maar toe, bleef alleen de vraag: WAAR???
Gelukkig bracht een vrouwenblaadje de oplossing: naar de kapper voor 18 euro.
Vandaag had ik een vrije dag, maar op maandag was er maar één kapsalon in Gent waar ik terecht kon met mijn bonnetje. Afspraak gemaakt en om tien uur zat ik in de stoel bij een onbekende kapster. "Wat wil je?" Deze keer had ik mijn voorzorgen genomen en een foto meegebracht uit een welsiwaar onhip modeblaadje maar met een foto van een model met het kapsel dat ik wou. Ze bekeek het eens vluchtig, een beetje opknippen, ja, dat moet wel lukken, de lengte kunnen we behouden. De moed zonk me al in de schoenen, niet weer... Maar toen ik mezelf in de spiegel bekeek zag ik dat ze de schaar vlot hanteerde, lokken vielen onverbiddelijk op de grond,... Mijn vrees was dus ten onrechte, het is geen kort jongenskopje geworden, maar iets langer, iets waar ik best wel mee kan leven. Nu mijn liefste nog...

You Might Also Like

1 reacties

  1. Mijn vriend is ook een onverbiddelijke liefhebber van lang haar. Da's wel zo makkelijk, spaar ik veel geld uit aan de kappersbezoekjes. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen