Zaterdag is een dag die ik voor me zelf heb. Ik kan ronddolen in de stad, hou me ledig in het huishouden want af en toe moet er ook wel eens een wasmachine draaien natuurlijk. Uitslapen is er op zaterdag nooit bij, ik zou het wel kunnen maar als de wekker mijn liefste naar zijn werf jaagt, begint ook mijn dag. We ontbijten samen en terwijl hij aan de slag gaat, neem ik mijn fiets, bezoekje aan de supermarkt of de boerenmarkt afhankelijk van de plannen, wat tokkelen op dit klavier en dan rustig mijn dag vullen. Dingen doen waar tijdens de week me de tijd voor ontbreekt, eens shoppen, strijken voor tv,... maakt niet uit.

Zondag is onze dag. Niet dat we ons afsluiten van de buitenwereld, verre van. Maar voor één keer geen wekker en langzaam naast elkaar wakker worden. Ontbijtkoeken halen, wat we doen op zondag maakt weinig uit, musea de laatste weken, maar ook fietsen met vrienden, morgen uitwaaien aan zee,... het maakt niet uit, want we zijn samen.

Gisteren kwam dan het nieuws: er zal binnenkort één zondag zijn dat we elkaar niet zien: hij moet gaan bijzitten in het kiesbureau en ik moet gaan tellen. Het wringt een beetje want hij krijgt natuurlijk geen vrije maandag achteraf.