Brussel Centraal, ik sta te wachten op perron vier. Ik wil naar huis, het is genoeg geweest voor vandaag, me vleien in de armen van mijn liefste en alle werkbesognes vergeten.

Mijn ogen dwalen wat rond. Af en toe tuur ik naar het uur, waar blijft die trein? Aan de overkant op perron twee trekt een oudere man mijn aandacht. Zijn grijns springt uit de massa, het is een lach die plezier verraadt. Zijn ogen lachen mee. Onwillekeurig kijkt hij naar het koppel naast hem, zijn grijns wordt breder.

Ik zie enkel zijn rug en een gedeelte van haar gezicht. Hij kust haar lang, heel lang en vol overgave. Ook de man naast mij heeft het koppel opgemerkt. Plezier of genot, het valt moeilijk te omschrijven maar het gevoel maakt zich meester over zijn gezicht.

Aan de overkant gaat hij gewoon verder. Hij is de wereld vergeten, voelt onze geamuseerde blikken niet. Zij misschien wel, want ze weert hem voorzichtig af. Voelt ze onze blikken of wordt de passie haar teveel en trekt de twijfel langzaam in? Hoe vaak wordt het ons immers niet voorgehouden dat teveel nooit goed is....