Deze week keek ik tegen mijn gewoonte in eerst in de Weekend Knack. Op de voorpagina stond een interview aangekondigd met Chika Unigwe. Ik kan begrijpen dat haar naam niet direct een belletje doet rinkelen. Het is een Belgische schrijfster met Nigeriaanse wortels, voor de liefde verhuisde ze naar ons grijze landje. Zelf ken ik haar door haar boek De feniks, maar ze heeft ook een aantal prijzen gewonnen voor haar eerdere verhalen die ze in het Engels schreef. Het boek, haar romandebuut, werd hier en daar geprezen, ik herinner me vooral de recensie in Mo*. Maar zoals wel vaker met nieuwe boeken die me interessant lijken van schrijvers die ik niet ken, dan kijk ik even de kat uit de boom. Nieuwe boeken kosten gauw twintig euro en soms gaat dat me moeilijk af. Maar toen ik vorig jaar op de boekenbeurs rond zwerfde, overwelmd door al die lettertjes, de geur van inkt en nieuwe boeken,... Je raadt het al, ik kon het niet laten om het boek nog maar eens vast te pakken en toen ik de schrijfster ook nog zag zitten ben ik gesmolten. Ze heeft mijn boek voorzien van een krabbeltje maar aangezien het haar eerste boek is en ik dit nog niet gelezen had was ons gesprek vlug afgelopen.

Het boek is een absolute aanrader. Ik las het op een paar dagen uit en het verhaal is heel lang blijven sluimeren. Het is het verhaal van een Nigeriaanse vrouw die naar België komt voor de man van haar leven en hier in een klein stadje komt wonen. Ze vertelt over haar problemen om zich aan te passen, maar vooral over het verwerken van het verlies van haar zoontje, als ook haar eigen gezondheidsproblemen. Het is vooral de beschrijving van gewone alledaagse dingen die me geraakt heeft. Bijvoorbeeld op een bepaald moment ontmoet ze een vrouw op de trein die tegen haar begint te praten over Afrika. Zelf heeft ze er niet echt behoefte aan en ze begrijpt ook al die drukte niet die gemaakt wordt wanneer blijkt dat ze Nederlands spreekt. Ze verdenkt de vrouw ervan om haar inkopen te doen bij Oxfam en daardoor te denken dat ze de wereld kent. Zo treffend vond ik dat. Net als toen ze beschreef dat er zoiets bestaat als een Vlaamse glimlach, een beleefde glimlach maar niet gemeend, iets wat ze zichzelf ook maar aangeleerd heeft.

Ook in het interview komt haar integratie veelvuldig aan bod. Vond ze het hier ook zo warm de afgelopen dagen? Is dat niet raar voor iemand uit Afrika? Hoe vindt ze het om een spreekbuis te zijn van de allochtonen? En werd ze geconfronteerd met racisme? Hoe kwam ze eigenlijk aan haar Belgische identiteitskaart? En wat vonden haar schoonouders ervan dat hun zoon trouwde met iemand uit Afrika? Hoe moeilijk was het om Nederlands te leren? Wat waren de grootste aanpassingsproblemen? Wat met de opvoeding van hun kinderen?
Enfin, het bleef maar vragen regenen over haar "kleur". Het feit dat ze een fantastisch boek geschreven is en bezig is aan een nieuw boek bleef bijna op de achtergrond. Chika pleitte ervoor om personen als Belgen te behandelen, voorbij hun kleur, zoals blijkbaar in Nederland gemakkelijker gebeurt. Ze gaf als voorbeeld Patrick Kluivert, waar niemand over zijn kleur valt. Hij wordt beoordeeld op zijn talent als voetballer en that's it. Verder gaf ze ook het voorbeeld van iemand die geadopteerd is als baby, een Vlaamse naam heeft en volledig opgevoed in het Nederlands, waar men opmerkingen over haar goede kennis van het Nederlands tegen maakt. Maar haar pleidooi kreeg bij de journalist blijkbaar geen gehoor, hij/zij bleef vragen stellen, waardoor het interview me op mijn honger liet zitten over haar nieuwe boek. Een beetje spijtig, ook al kan ik begrijpen dat het "zwarte-vrouw-verhuist-naar-België-voor-de-liefde" verhaal aandacht verdient en ongetwijfeld mensen interesseert maar we zien enkel haar kleur...