Mijn cynisme ten overstaan van het huwelijk is legendarisch. Ooit was dat één van de redenen waarom een ex het niet meer zag zitten, ook al wou hij dat enkel na veel drank toegeven...

Maar misschien paradoxaal genoeg word ik wel graag uitgenodigd voor een huwelijksfeest. Ik geef toe dat de plechtigheid me op een enkele uitzondering na meestal weinig kan raken, maar ik hou wel van het hele gebeuren. Romantiek in kitch-vorm.

Ik hou er ook wel van om me op te doffen en mijn liefste in een kostuum mmmm...

Dit weekend was het de beurt aan de neef van lief. Hij verlaat zijn teergeliefde Brussel om zich te gaan installeren in Bertrix, of all places.

Vrij vertaald, werd het dus een weekendje Ardennen met de familie. Iedereen had er blijkbaar al lang naar uitgekeken en was volledig in vakantiestemming, dus dat kon niet fout lopen.

Zaterdag was het tijd voor de hele rimram: gemeentehuis – kerk – receptie – avondfeest. De bruid zag er stralend uit in een lichtroze jurk, de bruidegom was stilletjes gesuggereerd om ook een lichtroze hemd en dito das aan te trekken en voor de liefde, alles. Wie zei ook al weer dat roze voor mietjes is…

Zelf had ik me voor deze vuurdoop met de familie uitgedost in het rood, wat een goede keuze bleek gezien de ruime aanwezigheid van "little black dresses". Bij de vraag "wanneer is de volgende bruiloft" en de bijhorende onderzoekende blikken lachten we beleefd een keer. En nog een keer, en opnieuw.

Voor mij hoeft het echt niet. Ik wil mijn liefde niet neerkrabbelen op een boterbriefje onder het goedkeurend oog van de schepen van burgerlijke stand, laat staan de priester, en een massa bekenden. Voor mij geen artikel x uit het burgerlijk wetboek dat me verplicht om bij mijn wederhelft te wonen of dat ik hem moet bijstaan in goede en kwade dagen. Daarvoor hebben lief en ik ons eigen ritueeltje zonder buitenstaanders.

Natuurlijk wil elk meisje wel eens schitteren in zo'n droomjurk en een dag in het middelpunt van de belangstelling staan. Soms leek ze wat te verdrinken in alle gelukwensen van familie en vrienden en kon je haar zien denken "wie is dat nu weer". Maar ze bleef moedig glimlachen. 's Avonds op de dansvloer zag je haar met beide handen dat ding vastpakken om toch een beetje te kunnen bewegen, en iedereen dacht "dat houdt ze niet vol". Maar nee, ze bleef dansen op de muziek die ze ongetwijfeld gekozen had en zelfs "killing in the name" kon haar niet tegenhouden. Dit was haar feest met haar roze droomjurk en haar prins, natuurlijk…