Het klinkt als een reclameboodschap uit de jaren vijftig over een nieuw huishoudtoestel maar het is een zin die dankzij een artikel op glossy papier (een zeldzaam vrouwentijdschrift of een weekendbijlage, geen idee) soms door mijn hoofd dwaalt. Het artikel bewierrookte "the little black dress" terug van eigenlijk nooit weggeweest, multifunctioneel, een absolute noodzaak in elke vrouwengarderobe, casual, gekleed, noem maar op. Prompt heb ik me indertijd een exemplaar aangeschaft, uit noodzaak, hoe kon ik anders een vrouw zijn? Ook vond ik het tijd om af en toe best eens wat gekleder te zijn, wat minder meisje...

Dat eerste exemplaar was een schot in de roos, ik heb het al verscheidene keren gedragen, al dan niet gecombineerd met mijn zwarte trainigsbroek. Ook al heeft het aan een zijden draadje gehangen. Bij de eerste wasbeurt heb ik het op een nogal hardhandige wijze verwijderd uit de wasmachine om te controleren dat het niet gekrompen was en heb ik het - o ironie - gescheurd. Gelukkig was het ergens aan de zoom en kon ik met naald en draad de schade beperken. Het jurkje is ietsje korter, tot zover exemplaar één, aangeschaft najaar 2004...

Toen ik mijn vorige kledingmaat ruilde voor een kleinere, ben ik nogmaals gezwicht, dit maal in één van mijn favoriete winkels, met een lachende etalage, origineel maar prijzige etiketjes, vlakbij mijn huidige werk. Op een drafje kocht ik er een tweede exemplaar van dat zogenaamde basic kledingstuk. Natuurlijk is dit exemplaar anders dan het vorige, het heeft smalle lijstjes, is ietsje doorzichtig en staat geweldig met het truitjesgeval (een betere omschrijving ontsnapt me) dat ik toen ook kocht. Het ding past fantastisch bij de rode broek die ik met serieuse afslag kocht in een megaketen, met het beeld van het centraal station voor de laatste trein in gedachten na een etentje bij vrienden.

In diezelfde winkel zijn het nu natuurlijk solden en uit ervaring weet ik dat ze ook nog normale maten hebben en niet enkel de extreme mini's of maxi's zoals in andere winkels. De verleiding was dus groot toen ik gisteren vroeg stopte met werken om eens te gaan kijken. En ja, daar was het, een zwart jurkje in dezelfde fantastische stof als het vorige maar met lange mouwen en een uiteenlopende rok in plaats van een rechte (zoals de vorige twee exemplaren). Wel, op zo'n momenten komt dat stemmetje: every woman should have one... Er is geen enkel stemmetje dat dit eerste stemmetje het zwijgen oplegt. Eerder integendeel, want ik zie het zo om in het tussenseizoen, je weet wel met die lange mouwen, dit kleedje te combineren met mijn botten en ik kan er natuurlijk ook nog steeds een broek onderdoen... Als ik dat stemmetje hoor weet ik dat ik al richting paskotje loop, zeker als ik ook nog een blik op het prijskaartje werp.
Eigenlijk zou er iemand moeten zijn die me tegenhoudt op zo'n moment, zeker als ik "ter compensatie" van opnieuw nog een zwart kleed ook een rood exemplaar aanschaf, andere stof, ander model, ideaal voor het trouwfeest van dit weekend en serieus afgeprijsd...