Hij

Ik zit in de trein en blader verveeld door de Knack. Heb ook geen zin om te lezen maar een mens moet iets doen op de trein. Het weekblad hee...

Ik zit in de trein en blader verveeld door de Knack. Heb ook geen zin om te lezen maar een mens moet iets doen op de trein. Het weekblad heeft vorige week in Antwerpen 100 mensen gefotografeerd en gevraagd waarom ze er waren. Het is eens iets anders dan een resem hoogdravende verklaringen van psychologen, sociologen en consoorten. Ik kijk met een half oog, lees hier en daar een zinnetje, luister naar het gesprek van mijn medereizigers, denk aan wat ik straks nog ga doen,… en dan zie ik hem.

Het was de zomer van 1992, een wijkfeest met kip aan het spit, bier en muziek. Ambiance verzekerd, een paar vriendinnen hadden zich over dit verlegen meisje ontfermd. We hadden een tafel ingepalmd die we deelden met de oudere broer van één van de meisjes en zijn vrienden en maar puberaal stoer doen. We bestelden stoer onze pint, maar plaatsten de glazen in het midden van de tafel zodat onze ouders die aan de andere kant van de feesttent zaten niks merkten (dachten we). Mijn vriendin was als de dood toen haar broer dreigde er iets van te zeggen, ook een tweede vriendin smeekte hem te zwijgen. Zijn vriend keek me uitdagend aan "En jij?" "Ach, ga het hen maar vertellen." Hij grinnikte.

Na het eten deed de dj zijn best om de dansvloer vol te krijgen, met wisselend succes, telkens in groepjes van drie, nu eens voor de jongeren, dan weer voor de iets minder jongeren, ambiance verzekerd. Cha-cha-cha, pop, top dertig muziek,… Pubermeisjes en –jongens dansen wel eens bij zo'n gelegenheden.

Het serietje slows werd met gemengde gevoelens afgewacht: meisje A hoopte dat jongen 1 of 2 haar zou vragen, meisje B danste met haar "stokoude" buurman,… En na zo'n serietje werd er dan gezucht als het niet gelukt was.

Toen ik voor de zoveelste maal de theorie van vriendin A aanhoorde, waarom 1, 2 of weet ik veel wie haar nog niet gevraagd had, merkte ik zijn ogen op mij gericht. Hij deed bijna onmerkbaar teken naar de dansvloer. Ik schudde mijn hoofd.

Het scenario herhaalde zich een paar maal tijdens de volgende serietjes slows. Niemand had iets in de gaten behalve wij. Tussendoor probeerde hij wat dichter te komen, maar verlegen als ik was, ontweek ik hem handig.

Toen kondigde de dj de laatste slows aan, hij stond recht, pakte mijn hand en zei: "nu gaan we dansen…" Enthousiasme bij mijn vriendinnen, en vraagtekens, wat hadden ze gemist? Mijn eerste slow, op een grote Vlaamse hit uit die tijd, gevolgd door nog eentje en nog eentje...

De Knack fotografeert 100 mensen uit een massa, en hij is er eentje van…

You Might Also Like

1 reacties

  1. Lol,
    'k heb ook die foto's afgespeurd om te kijken of nik niemand kende.

    BeantwoordenVerwijderen