Dubbel gevoel

Toen ik dit tegenkwam, kon ik niet anders dan glimlachen. Ik heb ook mijn twijfels bij dergelijke testen. Het is zeker goed om weten dat je...

Toen ik dit tegenkwam, kon ik niet anders dan glimlachen. Ik heb ook mijn twijfels bij dergelijke testen. Het is zeker goed om weten dat je ze zou kunnen weigeren maar ik vrees dat zoiets enkel in de privé opgaat. Als afgestudeerd pol&soc'er ben ik bijna verdoemd om werk te zoeken in de openbare sector en daar zweert men bij deze testen, in alle vormen en kleuren.

Het liep al een tijdje iets minder op het werk zoals je onder andere hier al wel eens kon lezen. Ik was niet echt aan het uitkijken naar iets nieuws, maar ik dacht er wel eens aan. De termijn van mijn plaats op de wervingslijst van een bepaalde overheid was langzaam aan het verstrijken zonder dat ik iets interessants werd aangeboden. Ik had natuurlijk willekeurig kunnen reageren op "iets" als stap naar iets anders, maar daarvoor hield ik toch iets te veel aan mijn huidige job. Onverwacht kwam er dan toch iets interessant aangewaaid via de fameuze wervingslijst. Maar de beslissing om te solliciteren was best wel lastig . Veel tijd was er niet om alle pro's en contra's op een rijtje te zetten maar uiteindelijk stuurde ik mijn cv op. De testen, het gesprek en de beslissing kwamen al vlug.

Een kleine maand terug had ik dus zelf zo'n test aan de hand. Je krijgt groepjes van vijf uitspraken waarop je aanduidt op een schaal van vijf in welke mate je vindt dat de stelling betrekking heeft op je professioneel leven en daarna geef je een score van 1 tot 5 in welke mate je het belangrijk vindt. Reeds bij het invullen besefte ik wat de uitkomst ging zijn. Snel in het nemen van beslissingen, maar niet echt begaan met collega's. Mijn voorspelling werd bevestigd tijdens het gesprek en misschien heeft het feit dat ik dat zo goed kon voorspellen, ook wel twijfels gezaaid bij de werkgever.

Ondertussen werd ik informeel en formeel reeds op de hoogte gesteld: ik heb een nieuwe job. Toen ze me het nieuws meldde, voelde ik een enorme opluchting. En dat gevoel probeer ik vast te houden, zeker nu ik mijn beslissing langzaam bekend maak bij mijn oversten en collega's. Ik besef dat ik hen heel wat extra werk bezorg en vrees dat het - opnieuw - oneerlijk verdeeld zal worden (een belangrijke reden om te vertrekken), waardoor mensen die ik apprecieer het door mijn vertrek ongetwijfeld extra moeilijk gaan hebben. En ik besef ook dat ik niet de meest gemakkelijke dossiers beheer, dat kan stoeferig klinken maar ingrijpende veranderingen in een logge administratie waarbij je verschillende diensten moet zien mee te krijgen en er weinig appreciatie maar wel veel klachten voor in de plaats krijgt kun je enkel omschrijven als een vergiftigd geschenk. Het dossier staat voor drie vierde op de rails maar het geeft me bloed, zweet en tranen gekost. En ondanks de intensieve voorbereidingen blijven er heel wat controles nodig en moet ik meer dan eens een brandje blussen. Ergens is het lastig om dit project te laten gaan omdat het bijna voelt als opgeven, wat niet in mijn aard ligt, maar ik ben ook geen Don Quichotte. ik kan mezelf zonder problemen in de ogen kijken, ik ben er volledig voor gegaan tot op het randje: mijn gezondheidsproblemen dateren uit die periode, nu een jaar geleden. Natuurlijk zou niemand die dezelfde kans heeft twijfelen en de nieuwe job accepteren.

Maandag lichtte ik mijn directe chef in van mijn voornemen om te veranderen van job. Hij confronteerde me met een spervuur van vragen, bijna een tweede jobinterview. Ben je daar nu echt in geïnteresseerd? Wat ga jij daar doen? Onze instelling is volop in beweging, dat kan ook voor jouw nieuwe uitdagingen betekenen... Iedereen hier is tevreden van je, waarom zou je dan veranderen? Heb ik je al verteld dat de directie zo tevreden is van wat je gedaan hebt ivm.... Probleem is natuurlijk dat zijn lof een beetje too little, too late is. Ik heb mijn beslissing genomen en de nieuwe job aanvaard. Nu is het vooral het regelen van mijn vertrek.

Het kan belachelijk klinken, maar ik werd direct met een mooi staaltje administratie geconfronteerd. Als statutair ambtenaar heb ik twee mogelijkheden: ik kan ontslag nemen, wat bijna nooit gebeurd en me door zowat iedereen afgeraden werd of ik kan verlof vragen om mijn stage bij mijn nieuwe werkgever te doen en daarna eventueel terug te komen zonder verlies van mijn statuut. Eerste beslissing. Mijn cv opsturen was een lastige beslissing, maar nu ik de beslissing genomen heb, vind ik dat er geen weg terug is. Dus ga ik tegen alle raadgevingen in voor ontslag. Bovendien zorgt het ervoor dat mijn collega's iets gemakkelijker iemand kunnen zoeken om mij te vervangen. Zeg nu nog dat ik niet met ze inzit...

Tweede beslissing, het onderhandelen over wanneer ik kan vertrekken. In ons nieuw statuut is geen opzegperiode bij ontslag voorzien, dus alles moet tussen mij en de hoogste directeur geregeld worden. Nu ik weet dat ik weg kan, wil ik natuurlijk zo snel mogelijk weg, maar ik besef natuurlijk dat het doorgeven van mijn dossiers tijd in beslag neemt. Toen ik dinsdag de directeur zag, kreeg ik de opdracht om een lijstje te maken en een realistisch voorstel uit te werken. Bijkomend probleem: de vakantie staat voor de de deur dus nemen mijn collega's (huidige en toekomstige) ook verlof en het maakt mij dat ook wel gevoelig voor mijn eigen verlofregeling. Lief heeft drie weken verlof wanneer het bedrijf sluit en daar kan niet van afgeweken worden. Door te vertrekken, zullen mijn eigen verlofdagen er wel bij in schieten. Ik neem direct het voornemen om geen verlof meer over te dragen, ooit, maar dit jaar zal ik met iets minder tevreden moeten zijn. Lastig en een beslissing die ik niet zo snel kan nemen...

Zie je wel, dat die testen niks zeggen over iemand....

You Might Also Like

1 reacties