Ik waarschuw mijn lezers nu al. Ik worstel nog steeds met mijn vertrek en de dagelijkse reacties van mijn collega's spreken ook boekdelen. Dus ja, dat kan nog wel een paar postjes opleveren...

Bijna zes jaar is niet niks, ik heb heel wat toffe ervaringen op deze job beleefd en ook heel wat opgestoken. Op professioneel vlak, maar ook op persoonlijk...

Anderzijds kruipt het venijn waar het niet gaan kan. Collega A is gemaakt blij, want het is een nieuwe uitdaging etc. en dat is altijd tof *wappert wat truttig met haar handen* Maar het venijn zit hem in haar opmerkingen, want ik ga toch ook wel blijven samenwerken met een andere collega wat toch ook wel wat zekerheid geeft, voor als ik aan mezelf zou twijfelen, een vangnet... Prik. En het is toch wel dankzij mijn ervaring die ik opgebouwd heb in mijn huidige job (in ieder geval niet dankzij haar want ik werk er langer dan zij) dat ik gekozen ben... Ok, ze heeft wel een punt maar het is de manier waarop ze het zei. Nu het duidelijk wordt wanneer ik vertrek, kan ze het niet laten om op te merken hoe kort het wel is. Ze probeerde me nog over te halen tot een extra maand met het argument van mijn vakantieprojecten (wat weet zij daarvan?) maar het ziet er meer uit dat ze aan haar eigen tijdskrediet denkt dat eind deze maand gebint. Ik vraag me af in welke mate zij rekening gehouden heeft met de dienst bij haar beslissing. Haar gezicht sprak boekdelen toen ze het aankondigde.

Ik wist sinds de woensdagnamiddag voor mijn vertrek naar Wenen dat ik maandag mijn vertrek moest bekend maken. Het weekend leverde me direct een onrustige droom op. Ik vertelde mijn collega's het nieuws en collega B viel me aan. Of ik wel besefte hoe egoïstisch ik was, het aftrappen terwijl zij verdronken in het werk...
In de realiteit is zij niet degene die het meeste commentaar levert, maar iemand die me nauw aan het hart ligt. Meer dan wie ook, zou hij moeten beseffen hoe ik geïnvesteerd heb in mijn job, en ook dat ik het niet zomaar opgeef en dat dit me lastig valt. Als hij ook maar een sprankje voelt van wat we ooit deelden zou hij blij voor me moeten zijn. Maar in plaats van een beetje begrip voor mijn beslissing krijg ik allerlei opmerkingen over me heen. "Je denkt toch niet dat we dat project kunnen verder zetten, nu jij weggaat, daarvoor hebben we niet de tijd..." Alsof de beslissing aan hem ligt...

Ondertussen zijn we nog een dienstvergadering en nog een nota met een uiteenzetting van mijn taken verder. Straks besteed ik de tijd die me rest zo goed als uitsluitend aan het beschrijven van wat ik doe, eerder dan aan het zoveel mogelijk afwerken van wat ik me voorgenomen heb. Frustrerend maar ook een bevestiging van wat ik wist, de dienst draait op de goodwill van de medewerkers, de kapitein is de richting kwijt, de groepsgeest verbrokkelt bij elke uitgestelde beslissing van zijn kant,...

Een schril contrast met het telefoontje dat ik had met mijn toekomstig diensthoofd, hij vroeg mijn goedkeuring om mijn naam door te geven als vervanger voor een project, als ik daar mee akkoord ga. Aangezien mijn aankomst samenvalt met zijn verlof wil hij me alvast voorstellen aan mijn toekomstige collega's, me rustig de tijd geven om me in te werken maar tegelijkertijd ook nog wat van de zomervakantie laten profiteren, me de tijd geven om afscheid te nemen van mijn huidige job en mijn batterijen op te laden voor de nieuwe uitdaging...