Hij keek me strak aan.

Ik haalde mijn schouders op.

Wat is gelukkig, probeerde ik nog.

Zijn blik duldde geen smoesjes, geen vragen, enkel een antwoord.

Ik keek naar de horizon,

blik op oneindig,

haalde diep adem,

ja,

ik zei het bijna verontschuldigend.

En jij?

Ik wist het antwoord,

maar moest het toch vragen.

Nee...

Hij keek me bijna beschuldigend aan.