Het eerste echte festival van het seizoen: drie dagen muziek, veel Ierse liederen, een snufje reggae, wereldmuziek, een scheut raï en ska en dit jaar ook heel wat gitaarmuziek. De laatste jaren vind je me er terug, meestal in mijn eentje, met een boekje om de tijd te doden tussen de optredens, maar het is één van die keren dat het me niet echt stoort. Hoewel ik de eerste keer in mijn eentje serieus gevloekt heb, het was dan ook noodgedwongen. Mijn gezelschap liet het afweten nadat ik al mijn ticket gekocht heb, maar het weze haar vergeven. Ik heb er veel door geleerd. Ik hou er wel van om naar de mensen te kijken, de sfeer is er ook één van peace, love and understanding. Ik kom meestal ook wel iemand tegen die ik van vroeger ken of iemand nieuws. De beste openingszin dit weekend was ongetwijfeld: "Hei, ik wil je niet versieren, maar ik kom toch eens tegen je praten..." Ook wel: "Hei baby, do you know my name, I'm gonna hijacke that skywriter..." Of nee, dat was een liedje met een eindeloos refreintje, zoals hij (Ash Grunwald) er nog wel wat had, maar wat een stem...
De affiche had me dit jaar niet echt overtuigd, behalve dat ik wel uitkeek naar Neeka, maar daar vult een mens geen heel weekend mee natuurlijk. Toch is Labadoux zoveel meer: dansen op blote voeten, Guinness en Kilkenny, oude en minder oude hippies, blote benen, baarden, een muzikale ontdekkingstocht waar ik wel van hou. Mijn waw-momenten:
- de dansende koppels op een accordeonmuziekje van Paddy Murphy's wife op zaterdag in de vroege namiddag, klasse uit de eigen provincie (W-Vl), straks hun cd'tje eens ontdekken;
- Rode wijn van Bram Vermeulen in een versie van Kris De Bruyne met de Laatste Show Band, ongetwijfeld het liedje dat het meest door mijn hoofd gespookt heeft vorig najaar;
- I got my mojo working... Eerst Ash Grunwald en daarna Elliot Murphy die reageert in zijn bisnummers, zalig;
- Neeka had een fantastisch optreden, ook al deed ze ons lang wachten, als ik er één moment moet uitkiezen, There's no place like this, toen een kleine blonde krullenbol ontdekte dat er zoiets fantastisch bestaat als zeepbellen;
- Amour Fou die er ons aan herinnerde dat Labadoux meestal in de regen plaatsvindt, maar dit jaar onder een stralend zonnetje, een reden te meer om te feeeeeeesten,
- En Els De Schepper, als ik je morgen tegenkom,...

Maar dit laatste was ook mijn meest frustrerende moment, heel wat "oudere" mensen die zich op een toch wel ongemakkelijk stoeltje geïnstalleerd hadden, hadden het niet zo begrepen op die jongeren op blote voeten die in het midden een plaatsje zochten, zo ook mijn buurvrouw, in plaats van zich te ergeren had ze beter wat meer geluisterd naar de muziek en geapplaudiseerd.

Vandaag heb ik een dagje verlof, een mens keert niet ongestraft terug uit Ingelmunster. Maar om de één of andere reden ben ik er nog maar eens in geslaagd om mijn bezoek aan de tandarts en de dermatoloog vandaag te plaatsen. Dus wordt het niet echt genieten van een dagje verlof.


Foto's en een andere mening: hier en hier.


Update voor de bezorgde lezertjes: dat bezoekje aan de dermatoloog past in mijn lijstje van goede voornemens van dit jaar (appaus!!) Na het kankerpreventie-onderzoek van vorig jaar op het werk, kreeg ik de raad om me eens in te schrijven op de gratis controledag voor melanomen. Vorig jaar was die volzet en dit jaar dreigde het weer van dat te worden, dus heb ik maar een gewone afspraak gemaakt (flink, he). En nee, ik ben geen gezondheidsfreak, ik weet dat er hier wat te doen is geweest over ww-gedoe en nu een tandarts én een dermatoloog, het kan wat veel lijken, maar ik voel me prima in mijn vel, de tandarts is het gevolg van mijn goede voornemens van vorig jaar, een tof muziekske uit mijn boxen, koffie, een wasmachine laten draaien (toch een beetje huisvrouw) en straks wat extra gezond eten om mijn festivalmenu van het afgelopen weekend te compenseren (hamburger, pitta, frieten met andalouse, 2 pannenkoeken met suiker, 3 koffies, vier pintjes en twee kilkennies).