Ja, ik weet dat ik vanmorgen te laat was, wanneer was de vorige keer? Ja, ik weet dat ik vanavond vroeg vertrek, maar ik ga toch niet om vijf voor vier voor de pointeuse staan. En ik besef ook dat er nog een miljard dingen te doen zijn, maar heeft het zin om te doen alsof, te zuchten, met veel poeha verkondigen hoe druk ik het wel heb en ondertussen de tijd doden? Nee, er is niks dat thuis op me wacht, misschien een beetje rust, een beetje kalmte, maar geen kinderen of liefhebbende man. Maar hoeft dit te betekenen dat ik nooit eens vroeger naar huis mag? Moet ik altijd langer blijven? Nog wat overuren vergaren die ik toch al lang niet meer kan opnemen? Gisteren heb ik nog maar pas mijn dag verlof geannuleerd voor een dringende nota. En ja, die is nog niet af. En ja, het wordt dringend. Maar die zou vanavond toch niet meer afgeraken en hoogst waarschijnlijk was ik er zelfs niet eens aan begonnen. Waarom? Wel, er zijn ook die andere aanvragen, er zijn die mails met opmerkingen over de nieuwe procedure, er is nog een dringende nota,… Maar ik beloof je, als de aarde stopt met draaien omdat ik vandaag om kwart na vier het voor bekeken heb gehouden, mag je me er op afrekenen. Laat me nu vanavond eens vroeg stoppen, naar huis met de massa, rustig bekomen, eens koken, daarna sporten, eens afreageren,… en morgen… wel, misschien heb ik morgen weer zin in dat institutioneel kluwen, procedures en administratieve regelneverij, communautair gekissebis,… morgen is nog een dag en ben ik misschien niet langer een magneet voor vervelende zaken, zoals ik de laatste twee dagen al blijk te zijn. Een hele dag zonder chauffage op het werk kruipt in je kleren, een bloedblaar op mijn pink van mijn douchedeur,...