Vanavond in de trein, zo’n oud oranje model, zat ik in de laatste wagon. Bij het binnenrijden van Gent-Sint-Pieters was ik al rechtgestaan om als eerste uit te kunnen stappen, de achterste wand van de trein had een venster en zo kon ik de rails zien liggen waar we juist nog reden. Het ideale moment om eens achterom te kijken… Ik ga er normaal prat op van geen spijt te hebben van de dingen die ik doe, ik vertrouw er op dat ik de juiste beslissing heb genomen op basis van de dingen die ik wist/voelde op het moment van die beslissing. Wanneer ik twijfel of ik iets wel zou doen, doe ik het meestal wel. Zou ik hem bellen? Ja, anders krijg ik later spijt dat ik het niet deed. Antwoordt hij niet, ik heb het toch geprobeerd. Valt het gesprek tegen, wel dan weet ik dat ook weer, de volgende keer bel ik misschien beter niet. Valt het gesprek mee, wel des te beter. Zoals je hierboven kunt zien ben ik redelijk trouw aan dat motto. Maar toen ik de sporen zo achter me zag liggen, deed het me wel iets. Het maakt natuurlijk ook deel uit van de tijd van het jaar, in de dagen voor mijn verjaardag word ik altijd wel wat introspectief en zet ik de dingen eens op een rijtje. Een dergelijk druilerig weertje bevordert enkel een sombere bui. Niet dat ik triestig ben om wat gebeurd is of net niet of om beslissingen die ik genomen heb, nee, het doet me gewoon eens in mezelf keren. Wat vind ik leuk aan de manier waarop ik mijn dagen vul en wat wil ik veranderen? Werk, vriendschappen, familie, relaties,…
Een zinnetje spookt door mijn hoofd en intrigeert me mateloos. “Van elke voorbije liefde heb ik iets geleerd en telkens ben ik een slechte eigenschap kwijt geraakt.” Dit zinnetje kwam spontaan bij me op toen ik de sporen zag. Met het eerste deel heb ik geen probleem, elke ervaring heeft me zeker rijker gemaakt, heeft me mezelf beter leren kennen, mijn behoeften, mijn passie maar ook mijn gelatenheid,… Geen spijt, telkens tot het einde geweest, maar ben ik er ook “beter” op geworden? Maak ik de volgende keer niet dezelfde “fouten” opnieuw, zal de volgende zich ergeren aan dezelfde onhebbelijkheden als de vorige… Ik kan het zeker niet met dezelfde vastberadenheid beweren, durf het voor mezelf zelfs in twijfel trekken…