Als een mantra herhaal ik deze zin te pas en te onpas en dit al een aantal maanden. 30-plussers schudden meewarig het hoofd, en anderen waarschuwen voor “tram drie”. Kan allemaal wel zijn, maar ik wil het absoluut geloven. Ik zag enorm op tegen 27, wil me bij deze ook bij iedereen verontschuldigen die bij wie ik mijn pessimistische visie op zijn of haar verjaardagskaartje neergepend heb. Ik kan het moeilijk uitleggen. Mijn leven leek zo leeg in vergelijking met al mijn plannen die ik als 7-jarige of 17-jarige had.
Dit gevoel heb ik niet bij 28, ook al klinkt dit dan niet logisch. Alle plannen om te gaan samenwonen met mijn liefste, de babydromen,… zijn allemaal veilig opgeborgen, liefste is uit het zicht verdwenen en ik ben van voor af aan begonnen. Terug naar start, u ontvangt geen 4.000 frank zoals in monopoly maar wel een boel ervaringen rijker en toch weer die confrontatie met het onbekende. Het is iets lastiger, vrienden raken iets meer gesettled en dus moeilijker te overhalen in een avondje stappen. Anderzijds kijken ze ook met wat meer wantrouwen naar mijn internet-uitstapjes, waarom een blog, waarom een datingsite,… Tuurlijk gun ik hen hun geluk, maar er zijn momenten dat ik hen benijd. Mij opsluiten in mijn wereldje is geen optie, maar voor een confrontatie in mijn eentje voel ik me niet altijd sterk genoeg, internet opent misschien ook wel mijn wereld...
In ieder geval, 28 wordt de max, het aftellen is begonnen...