Dag 92: heeft het nog zin om te tellen eigenlijk?

Het begint een beetje vreemd te worden om te tellen. We mogen terug gaan werken, we mogen op restaurant, we mogen weer meer mensen zien,... ...

Het begint een beetje vreemd te worden om te tellen. We mogen terug gaan werken, we mogen op restaurant, we mogen weer meer mensen zien,... Maar veel dingen blijven ook anders. We geven geen handen, dragen een mondmasker en overal staat handgel.

Ik ging naar Brussel om te vergaderen. Het was de eerste keer dat ik er was om een werkgerelateerde reden, maar ik mocht niet bij ons op kantoor komen. Door het opsplitsen in twee groepen die elkaar niet mogen ontmoeten, mocht ik enkel extern vergaderen en daar ook al niemand van de andere groep ontmoeten. Het lijkt veel gedoe en het voelde al helemaal raar omdat het maar een vergadering van één uur was en ik kort nadien een online vergadering had.

Aan het onthaal lachten de collega's me toe, ik denk dat ik nog nooit zo'n warm welkom kreeg en het deed deugd om ook die vertrouwde gezichten terug te zien. Net zoals de collega's van de vergadering en de onderzoekers. Het was fijn om gewoon wat bij te praten, wat ruimte voor persoonlijke verhalen te hebben. Het zijn die dingen die op een online vergadering toch ontbreken. En het was ook vreemd om te merken hoe de dynamiek toch anders verloopt, je kan meer via oogcontact of een grimas een teken geven.

Met het uitlopen van de eerste vergadering vroeg het wat logistieke hulp om tijdig op de online vergadering te zijn. Normaal zou ik dan naar ons eigen kantoor gaan, maar door het opsplitsen in de twee groepen kan dat natuurlijk niet en ook de vrije ruimtes waar ik anders wel eens wat ga werken tussen twee vergaderingen zijn nu niet zo handig. Maar ook daar is een oplossing voor te vinden natuurlijk en het voelde gewoon ook weer vertrouwd om de dingen te doen waar ik goed in ben.

Na die eerste online vergadering was er gelukkig wel genoeg tijd voor de volgende online vergadering om de trein te nemen. Ik kon zelfs nog een broodje kopen maar natuurlijk kon ik dat niet op de trein opeten, wat ik anders wel zou doen. Gelukkig hadden ze mij ook een kom soep gegeven zodat de ergste honger gestild was.

Het was wat onhandig maar ik kreeg er ook wel goesting door. Het is nog niet een gewone werkdag, maar wat face to face contact zorgt toch voor wat meer energie.

You Might Also Like

0 reacties