Na het schrijven van mijn vorige coronapost stopte de wereld een beetje voor mij. Ik kreeg de vraag of ik mondmaskers kon maken voor mijn broer en zijn gezin. Mijn schoonzus werkt als verpleegkundige in een woonzorgcentrum en was die dag voor de tweede keer getest. Het was niet helemaal duidelijk wanneer ze het resultaat gingen weten en de koorts was alleszins gaan liggen.

De eerste test was negatief, maar ze droeg toen uit voorzorgen wel een mondmasker thuis en at apart. Niet echt een leuke thuissituatie en het zorgde voor nogal wat paniek bij mijn nichtje. Het is ook zo lastig te bevatten aangezien er zo weinig geweten is en wat je leest een paar dagen later al misschien wordt tegengesproken. Ik ging aan het werk en naaide tot een eind in de nacht. Voor elk twee maskertjes zodat ze konden afgewisseld worden en tussendoor gewassen.

Je ziet meteen de kleurrijke resten van kledingstukken van de afgelopen periode. Ik probeerde hier en daar wat rekening te houden met voorkeuren. Ook al is dit van ondergeschikt belang natuurlijk.  We hadden even discussie hoe ze ter plaatse zouden geraken. Maar ik hakte de knoop door, ik ben ze zelf gaan afgeven. Via een transactie op het perron, zag ik mijn broer heel kort, beiden verscholen achter een masker.
Ik passeerde eerder aan de post en zag er een lange rij staan wachten. Bovendien is het ook niet duidelijk wanneer pakjes gaan geleverd worden en in dit geval vond ik dat ze ze maar beter snel konden krijgen. Ook al zijn mondmaskers op zich geen bescherming en moeten alle regels rond afstand en hygiëne zoveel mogelijk nageleefd worden. 
Mijn broer waste ze in de wasmachine voor gebruik en zo kon ik ook gerust zijn. Ik had ergens gelezen dat je ze ook kon ontsmetten door een waterkoker of in de microgolf. Alleen had ik er niet bij stilgestaan dat je ze beter niet droog in je microgolf steekt. Mijn exemplaar begon te fikken.
Ondertussen is er nieuws dat ze positief getest heeft. De symptomen lijken momenteel mee te vallen en aangezien de rest van het gezin geen symptomen heeft, worden ze niet getest. Al is de kans groot dat ze besmet zijn of het nog gaan geraken. Ik snap heel de logica van het opbouwen van immuniteit maar het maakt me ook wat lastig. Ik voel me redelijk hulpeloos omdat ik hen niet kan helpen, terwijl ik besef dat ik bij een andere ziekte het misschien zelfs pas achteraf zou geweten hebben. Ik besef ook dat veel mensen gewoon thuis kunnen uitzieken, zonder dat hun leven in gevaar komt, maar ergens erger ik me ook aan de nonchalance. De boodschap dat er niet getest moet worden omdat er geen symptomen zijn, dat mijn broer zelfs zou mogen gaan werken!

Ik probeer de prikkels wat te temperen, maar tegelijkertijd ben ik er toe aangetrokken. Ik moet zeggen dat ik het eigenlijk niet zo problematisch vind om in mijn kot te blijven. Al besef ik dat mijn treinrit waarschijnlijk een overtreding was. Maar ik sta niet te springen om te weten wanneer het voorbij is. Ik hoef niet af te kunnen tellen, ik wist op voorhand dat ik het lastig zou hebben als de Gentse feesten niet zouden doorgaan, maar langzaam werd het me duidelijk dat dit wel heel realistisch zou zijn. En ik snap dat dit een opdoffer is voor de mensen in de sector en alle mensen die er hun brood mee verdienen, maar tegelijkertijd vond ik het eigenlijk niet kunnen dat ze vanuit de theaterwereld Theater aan Zee naar voren schoven als een nieuw beginpunt. Ik ken het festival en weet dat je daar vaak heel dicht bij elkaar zit op locaties die anders niet voor theatervoorstellingen dienen. Dan kon ik de reactie van de livesector beter snappen, ze vroegen om duidelijkheid over de festivals, zonder dat ze zelf een moment naar voren schoven. Nu het duidelijk wordt dat de zomer er anders uit zal zien, heb ik er mij eigenlijk al bij neergelegd en ik ga niet op zoek naar alternatieven, voor mij is het goed om af te wachten en geleidelijk aan te zien hoe de situatie evolueert. Ik behoud mijn gepland zomerverlof en hoe ik het invul zal ik op dat moment wel zien.

Ik moet echt zeggen dat ik lastig word als ik lees hoe mensen schrijven dat ze het beu zijn of dat ze perspectief nodig hebben. Maar dat ze dan tegelijkertijd zeggen dat ze niet met een mondmasker gaan rondlopen, zeg. Het is een crisis met een onbekende ziekte, we kunnen niet inschatten hoe die reageert of wanneer er een vaccin zal zijn. Ik zie beelden van rusthuizen en ziekenhuizen, zoals deze van Studio Papaver, ik hoor de podcast van DS over Limburg en ik word stil. Is dit dan niet voldoende perspectief om gewoon de regels te volgen? We hebben niet eens een echte ophokplicht, dus hoe moeilijk kan het dan zijn. Via El en co lees ik al geruime tijd hoe het gaat in Vietnam en via de makersgemeenschap lees ik de situatie in andere landen. Ik snap de heisa na de persconferentie van gisteren niet, waarom dat rollen met de spierballen en zeggen dat je dan zelf wel gaat beslissen wanneer de scholen open gaan of dat je toch niemand gaat toelaten in een woonzorgcentrum. Elke regio zit in dat overleg, waarom dan toch maar efkes de aandacht op jezelf vestigen? En dat het vooral van één partij komt, en dat iedereen dat ook maar slikt, persoonlijke campagnes tegen wetten die opgelegd zijn, een foto van de papa in het woonzorgcentrum,...