#TAZ19 - tekst

Geef me maar een goede brok tekst, vinnige dialogen, woordspelingen en zinnen die je graag zou willen opschrijven en bewaren, maar al gauw w...

Geef me maar een goede brok tekst, vinnige dialogen, woordspelingen en zinnen die je graag zou willen opschrijven en bewaren, maar al gauw weer door een andere zin worden verdrongen.

Dat is zo’n beetje de samenvatting van Who’s afraid of Virginia Woolf dat de Koe hernomen heeft. Ik heb de voorstelling al een aantal keren gezien bij andere gezelschappen. Een ouder koppel nodigt een jonger koppel uit. De wrevel in hun relaties komt naar boven en er is een spanning tussen het oudere koppel en het ambitieuze jonge koppel.

Peter Van den Eede en Natali Broods zijn geweldige acteurs en zo hard op elkaar ingespeeld dat er niks kan verkeerd lopen, Tanya Zabarylo en Michael Vergauwen spelen het jonge koppel en bieden uitstekend weerwerk. Tijdens één van de kwetsbare momenten was er een vies geluid in het dak van de loods, één of ander beest. Meteen één van de charmes van Theater aan Zee.

De avond voordien tijdens FosterHuberHeyne was het geluid van de meeuwen of de trein er ook op de goede momenten. Net zoals twee vervelende knallen die duidelijk niet tot de voorstelling hoorden. Maar dat kon de rasacteurs Rebekka De Wit en Willem De Wolf niet afschrikken. Ze hadden de voorstelling voor een Duits theater gemaakt en speelden deze nu in het Nederlands. Voor Vincent Doddema die Duits is betekende dit een aanpassing, maar eigenlijk viel er weinig van te merken. Dat hij één interventie in het Duits begon en niet meteen snapte dat hij moest schakelen van taal droeg eigenlijk alleen bij tot de charme. Ook dit was een stevige brok teksttheater met zalig mooie zinnen en vol ideeën waar je een boom op kunt over zetten. Echt genoten!

Laura Delron kan ook zo toveren met woorden. Wat wij normaal niet horen vertrekt van een aantal blind dates die ze had met gewone, bijzondere personen, soms op vreemde plaatsen. Zoals een AA meeting, psychiatrische instelling,... Delron vertelt over die gesprekken en bracht ook gasten mee, die ze vragen stelde. Soms leken die nogal banaal, soms waren het best moeilijke vragen. Het was dan ook best confronterend als publiek en het zorgde voor echt wel een mooi gevulde avond vol ideeen, zonder dat je gevoel kreeg van aapjes te kijken.

En ik denk dat het huwelijk van Tibaldus en Toneelhuis ook in dat rijtje past. Ze vertrokken van een tekst van een Poolse auteur, Witold Gombowicz. Het is de tweede keer en een soort vervolg, maar je kan ze ook los van elkaar zien. Het klonk soms wat gekunsteld, maar paste zo perfect in de sfeer. Ze weven er bovendien ook nog melodieën uit de Vlaamse polyfonie door. Maar hielden het ook wel luchtig door grappige bewegingen of de uitspraak van bepaalde woorden. Ik moest af en toe glimlachen en kon de voorstelling best wel appreciëren.

You Might Also Like

0 reacties