Ik vertelde al dat ik voor een voorstelling twee tickets had. Het zit zo, Kloppend Hert stond met Studio Shehrazade eerder in Gent, maar dat viel samen met een andere voorstelling die ik ook wou zien. Kiezen is verliezen, en ik koos voor de andere voorstelling. Ik had Haider Al Timimi al eens eerder aan het werk gezien en ik was toen serieus onder de indruk. Nu ben ik dat nog meer. Hij deelt de scène met Gorges Ocloo en ook deze naam blijft na TAZ op mijn must-see-lijstje staan.

Studio Shehrazade vertrekt van de collectie van fotograaf Hashem El Madani die in Beirut een discrete fotostudio runde, waar mensen hun ware aard en geheime fantasieën in beeld lieten brengen. Het is een dansvoorstelling die speelt met begrippen als ras, gender en homoseksualiteit maar op een heel uitdagende  en vernieuwende manier. Ze praten Engels, Nederlands en Arabisch en zelfs als je het soms niet begrijpt, is er het gevoel dat overduidelijk doorweegt. Ze tasten duidelijk de grenzen af en gaan ook telkens wat verder. Je komt ogen te kort en hoewel je soms echt moet lachen, krijg je ook die krop in de keel of maak je een vuist bij zoveel onbegrip en geweld.

De voorstelling staat op 5 en 6 september geprogrammeerd op het Theaterfestival in Gent, en ik heb er absoluut geen spijt van dat ik ook voor die voorstelling een ticket heb gekocht. Ik ga met plezier een tweede keer zien.

"Maar dat is toch de acteur van Studio Shehrazade?", fluisterde de vrouw die voor me zat. "Ja," fluisterde de man die naast me zat. Het publiek van Theater aan Zee is soms één grote familie. "Ah, dat ken ik niet," zei de man aan mijn linkerkant. "oh, dat moet je echt gaan zien, ik weet niet of ze het nog tonen, maar het was zo mooi." Plots zitten mensen die elkaar niet kennen tips uit te wisselen en het doet deugd dat ook anderen zo van Studio Shehrazade hebben genoten.

Wat is de wat is gebaseerd op het boek van Dave Eggers dat in mijn boekenkast staat, ongelezen. Of mogelijk nog niet omdat ik dat andere boek eerst wou lezen. Gorges Ocloo staat alleen op scène, Mauro Pawlowski maakt live muziek. Een collega had me de voorstelling aangeraden en ik was blij dat ze tijdens Theater aan Zee hernomen wordt. Ik hoop dat ze nog gaat geprogrammeerd worden, want dit zou iedereen moeten zien. Het is een absolute aanrader.

Valentino Achak Deng vertrok als kind van vijf of zes jaar Soedan. Hij is één van de lost boys. Ocloo neemt je mee naar zijn geboortedorp, zijn moeder, zijn vader, hoe hij moest vertrekken, zijn vrienden,... Het is een extreem moeilijk verhaal, maar hij slaagt er in om regelmatig het publiek aan te spreken en zo bij het verhaal te houden. Het is soms een beetje lachen, maar het is vaak gewoon onvoorstelbaar om je voor te stellen hoe die kinderen al die kilometers hebben kunnen afleggen, hoe het dagelijks leven in een vluchtelingenkamp zich afspeelt. Het was hard, ik kreeg het koud op verschillende momenten en ik moest op mijn tanden bijten.

Bij de laatste woorden stond iedereen zonder enige twijfel recht en moesten de acteur en muzikant vier keer komen groeten. Het voelde leeg en ik merkte dat ik stil was geworden.