Ik deed drie voorstellingen, maar the village hou ik voor een aparte post. Het riep nogal wat emoties op die moeten bezinken en ik heb ook verschillende foto’s. De rode draad voor de twee andere voorstellingen zijn jeugdherinneringen.

In Stuk van mijn leven vertelt Arne Sierens over zijn inspiratie en werk. Hij wist op zijn zesde al dat hij theatermaker wou worden en dat is niet meer veranderd. Hij nam ons mee naar de Brugse Poort, vertelde over zijn ouders, het gezin met drie kinderen, de buren, de wijk.

Hij is een geboren verteller en we hingen aan zijn lippen. Hij strooide met namen van schrijvers, fotografen, filmmakers,... Nadat hij het over zijn maakproces had gehad vroeg hij van welke voorstelling we het wilden weten. De broers geboers natuurlijk omdat sommigen de voorstelling nog gingen zien en ook Zingarate. Lacrima, wat ik al drie keer zag, is een bijzonder verhaal.

Het was ongelooflijk warm in het lokaal, maar hij slaagde er zonder moeite in om ons bij het verhaal te houden. Het was ook duidelijk dat hij veel meer nog te vertellen had. Af en toe vroeg hij ook om bevestiging van de aanwezige acteurs of vroeg hij of iemand die of die kunstenaar kende.

Dochters van ondernemers van Arsenaal/Lazarus ging in première op Theater aan Zee. Vijf jonge vrouwen groeiden op in een familiebedrijf en dit is het vertrekpunt voor hun voorstelling. Ze interviewden hun familie en experts. Flarden van deze gesprekken werden letterlijk gebruikt. Het zijn heel verschillende zaken, maar toch zijn er veel gelijkenissen. Elk van die bedrijven wordt in de spotlights gezet en hoe het dan was om daar op te groeien.

Het werd geen verhaal van kommer en kwel maar ook geen lofrede op het ondernemerschap. Het zat goed in elkaar en tussen de verhalen werd gezongen of gedanst. Ik was bijzonder gecharmeerd door de versie van Destiny’s Child over de meewerkende echtgenoot. Aanrader!