Ik werd verwelkomd door twee vrijwilligers die me volop vertelden over de periode en de vrouwenrechten. Je kan er de woonkamer zien zoals die er mogelijk zal uitgezien hebben tijdens de bijeenkomsten. Verder is er een dvd en zijn er veel foto's en teksten. Nogal beperkt, maar ik ben wel blij dat ik het gezien heb.
En natuurlijk ging ik ook naar het standbeeld van Pankhurst gaan kijken. Het was even zoeken op het grote plein waar ook trams rijden, maar op een rustig plaatsje vond ik haar toch.

Voor het zover was wandelde ik van de Pankhurst-woning naar Whitworth, een statig kasteel in een park waar je ook al gratis verschillende tentoonstellingen kan bezoeken. Eén van die tentoonstellingen ging over stereotypen en hoe daar mee om te gaan. Het museum heeft een ruime collectie van behangpapier en daar zitten nogal wat stereotypen in, soms zelfs beelden die in onze huidige visie als seksistisch of racistisch worden beschouwd.

De medewerkers waren het eens dat deze beelden in de collectie zitten, maar over de oplossing hoe daar mee om te gaan waren ze het niet eens. Dus nodigde de tentoonstelling eerder de bezoeker uit om mee te denken. Het werd meteen duidelijk dat deze discussie veel meer leeft in het Verenigd Koninkrijk want ook in de Manchester Art Gallery kwam het thema aan bod en zou ik feministische interventies in ondermeer de romantiek-afdeling vinden.

Als er nog één museum was dat ik zeker wou bezoeken dan was het wel het People's History Museum. De industrialisering van Manchester bracht ook een sociale strijd met zich mee, een strijd voor meer rechten voor arbeiders. Het museum is opgebouwd uit verschillende verdiepingen en ik had het niet altijd makkelijk om alles goed te plaatsen.

Ik moet ook toegeven dat ik nog nooit van het Peterloo-bloedbad had gehoord, maar het was dus een vreedzame opkomst om een hervorming van het kiesstelsel te vragen waar de cavalerie hardhandig heeft opgetreden. Het kiesstelsel was voorheen gebaseerd op grondbezit en door de industrialisering waren er kiesdistricten die onevenredig veel te zeggen hadden en andere die bitter weinig in de pap te brokken hadden. Een beetje een gelijkaardige situatie als bij ons eigenlijk.



Ik word oud wellicht als ik me Tatcher op tv herinner. Er is ruimte voor de strijd voor personen met een handicap (niet over ons zonder ons), LGBTQ en de klimaatstrijd. Maar de strijd tegen racisme en rechten voor personen met een migratie-achtergrond bleef misschien toch wat onderbelicht. Zeker omwille van de slavenhandel, het koloniaal verleden, hun bijdrage aan de oorlog,...

In de Art Gallery ontdekte ik een tentoonstelling over identiteit, waar toch ook weer belangrijke vragen worden gesteld.