Een week geleden ging ik naar een dansvoorstelling in Antwerpen. Het was adembenemend mooi en ik vergat de buitenwereld compleet. Pas toen ik in het station kwam, besefte ik dat ik dat aanbod voor die lift naar Gent misschien beter niet had afgeslagen. Het stormweer had er voor gezorgd dat er tot zes uur alvast geen treinen reden. Om de één of andere reden waren reizigers er van overtuigd dat de eerste trein dan gewoon stipt om zes uur zou vertrekken, #schaterlach.

Ik besloot rustig iets te gaan eten en dan zou ik wel zien. Ik had voor het vertrek nog wol lopen zoeken omdat ik bedacht dat het leuk zou zijn om mijn tweede want af te werken. Af te werken is een groot woord, want veel meer dan een paar rijen van de boord had ik nog niet. Ik vond niet alle kleuren, maar ik dacht dat het wel niet zo erg zou zijn. Zo lang zou ik niet onderweg zijn, #schaterlach.

Het was zoals te verwachten een beetje een soep in het station. Maar ik volgde de instructies, lees de borden, luister naar de aankondigingen. Toen ik twee vrouwen "bus naar Gent" hoorde zeggen, bleek dat gewoon luisteren naar de aankondigingen niet voldoende was. Ik ging ook buiten eens kijken, maar daar wisten ze niet meer dan dat de busmaatschappijen waren gevraagd. Welke bus wanneer kwam was koffiedik kijken. Er werden wafels en water uitgedeeld. Hier en daar werd al overwogen om een taxi te nemen. En plots was er het gerucht van een trein naar Gent. Natuurlijk komt alles goed, het duurde al wat langer.

Ik besefte dat ik niet alle kleuren bij had en het wit zou opraken. Ik besloot dan maar te improviseren met de kleuren die ik bij had. Dus herhaalde ik twee kleuren twee keer en werd de achtergrond roze. Roze zoals de lucht kan kleuren op mooie maar koude dagen.

Het patroon is van Ella Gordon en heet yule mitts. De lichtjes verwijzen natuurlijk naar de lichtjes van de kerstboom maar voor mij zijn het nu lampionnetjes geworden van een feestavond, de lucht kleurt roze en het wordt laat maar je wil nog niet naar huis.