“Alsjeblieft,” ze fluistert en ik lijk van een andere Melkweg te komen. “Doe nog maar rustig aan.” Ik sluit opnieuw mijn ogen. Het uur is voorbij gevlogen. Ik heb aan honderd en één dingen gedacht en vooral niet gedacht terwijl ze mijn lijf kneedde. “Heb je wat kunnen ontspannen?” Ik knik, het voelde  zalig. Ik probeer de schroom te beperken als ik recht klauter. “Weet je hoeveel spanning er in je lijf zit?” Ze kijkt verbaasd. “En in je benen, heb je daar geen last van?” Ik schud het hoofd. Het is rustig op het werk, al erger ik me aan kleine dingen. De pijn is na maanden verdwenen, maar de pillen maken mijn spieren stram en pijnlijk. Meteen de reden dat ik een extra massage boekte, eens bij iemand anders, met een ander muziekje, een andere techniek. Mijn armspueren schreeuwden het uit. Geen idee waar dat vandaan komt. Maar het is zo wel de bevestiging dat ik wat lief voor mijn lijf moet zijn. Het voelt momenteel vreemd, het past niet in de meeste van mijn kleren, het reageert traag en de striemen zijn me vreemd.