Museumpass: Prikkels

De voorbije dagen in gedachten besloot ik de stilte op te zoeken in het Guislainmuseum . Ik kon het niet meer verkeerd hebben ingeschat. Er ...

De voorbije dagen in gedachten besloot ik de stilte op te zoeken in het Guislainmuseum. Ik kon het niet meer verkeerd hebben ingeschat. Er was zowaar een rij aan de kassa. Maar gelukkig viel het in het museum zelf nogal mee.

Prikkels gaat over onze zintuigen, hoe we hen prikkelen, hoe we een balans zoeken tussen een overdaad aan prikkels,... Het werk "various ways of avoiding visual contact with the outside world using yellow isolating tape" van Michaël Borremans is de perfecte illustratie van waar deze tentoonstelling over gaat. En we denken misschien dat een overdaad aan prikkels een ziekte van deze tijd is, maar niets is minder waar, ook in het verleden was men hierover al bezorgd.


Ik vond het een heel boeiende tentoonstelling, net ook omdat ze geen positie inneemt, maar balanceert tussen de nood aan prikkels en het vluchten van te veel prikkels. Zo Thierry De Cordier maakte in het psychiatrisch Centrum van Duffel een Kapel van het Niets, een plaats voor patiënten en bezoekers waar alle gewaarwordingen worden buitengesloten. Hoe je zelf weer tot rust kan komen. Uiteraard zoeken vele kunstenaars en psychiaters rust in de natuur.


Er zijn dus ook verschillende kunstwerken met natuurlandschappen. Intrigerend vond ik de foto's van de verblijfplaatsen van hermieten in Spanje. De stad met al haar lichtborden en drukte wordt dan wel eens als boosdoener afgedaan, zoals bij Frans Masereel, maar anderen zien er weer de pracht van in. 

Of bij de foto's van Michael Wolf over pendelaars in de overvolle metro van Tokio. Ze lijken heel gelaten, ook al zijn ze soms echt wel opeengepakt.


Marc Lamy laat zich inspireren door de stemmen die hij hoort. Hij dwingt zich om de werken nog dezelfde dag af te werken. Hij heeft hierbij extreem veel aandacht voor detail. En hij blijkt niet de enige artiest in de tentoonstelling te zijn die last heeft van horror vacui, de angst voor het lege vlak, weer iets bij geleerd.
Een vreemde ziekte duikt op in Zweden bij personen met een migratieachtergrond: uppgivenhetsyndroom. Als ze te horen krijgen dat hun asielaanvraag of verblijfsvergunning is afgewezen gaan ze in een soort van comateuze toestand. Het komt enkel voor in Zweden en enkel bij kinderen en jongeren.

De tentoonstelling is opgebouwd met kartonnen dozen. Overal plakken stickers "fragile" en "handle with care". De dozen vormen ruimtes waar je projecties kan zien of gewoon ook afscheidingen  zodat je echt een eigen parcours kan uitstippelen.


Onderstaande foto is een deeltje van Hands of time van Johan De Wilde, een werk dat me uitermate kon bekoren. De grijze lijnen vormen vlakken en hoewel je op het eerste zicht niks bijzonders ziet duiken hier en daar lichaamsdelen of een roodborstje op. 


De tentoonstelling prikkels loopt nog tot 26 mei en is zeker een aanrader wat mij betreft. 

You Might Also Like

1 reacties

  1. Ik vond het vreselijk leutig om te zien hoe je de woordjes in je blogposts integreerde. En hierbij kreeg ik echt bijna de slappe lach, beter kon het toch niet uitkomen?!
    Jij wint, ik ben het 1 keer vergeten en op 24 december heb ik het zo gelaten.
    Volgende maand opnieuw :-D

    BeantwoordenVerwijderen