Eperon d'or is de voormalige schoenfabriek en werd na de renovatie geopend als het borstel- en schoenmuseum. Daar vlak bij ligt de elektriciteitscentrale en Vandemoortele. Meteen ook blikvangers van de industrie in Izegem.
De vrouw leek een beetje verbaasd, maar ja, het museum was open. Ik mocht meteen ook mee doen aan de tombola voor een paar schoenen, wie zegt daar nu nee tegen? Op de derde en bovenste verdieping vind je informatie over de streek net als veel oude foto's van Izegem. Ik zakte al gauw af naar de tweede verdieping, het borstelmuseum. Ik wist niet meteen wat ik er mij bij moest voorstellen maar borstels heb je in veel soorten. Hierboven zie je bijvoorbeeld een gepersonaliseerd cadeau bij een huwelijk.
Op de wand kon je de geschiedenis van de industrie volgen en via een oude foto van het feest van de gilde kon je ook de geschiedenis van de fabrieken en families reconstrueren. Ik las het een beetje met een half oog, moet ik toegeven, maar was toch ook wel een beetje onder de indruk.
 Via de trap ging ik naar de eerste verdieping. Een heel mooie trap, met mooie ramen en veel schrik, ik moet daar eerlijk in zijn. Maar de tegeltjes maakten veel goed.
 De eerste verdieping is het schoenenmuseum. Er staan er niet zo veel als ik gedacht/gevreesd/gehoopt had. Maar ik leerde een heel stuk bij over de geschiedenis van de streek en de mannen die de nijverheid hadden laten bloeien. Na de tweede wereldoorlog werkten maar liefst meer dan 5000 werknemers in één van de 118 schoenfabrieken. Het is bijna onmogelijk om je voor te stellen. Dat was meer dan de helft van de werkende bevolking in Izegem.
 De mannen lieten zich opmerken door hun ambacht en maakten schoenen voor het hof, zoals deze laarzen voor Leopold.
In de vitrines kon je de mode van de schoenen volgen, telkens met schoenen uit de streek. Ik zag namen die ik ken van uit mijn kleuterklas of lagere school. En schoenen die ik zelf ook wel zou dragen.


Deze muiltjes vond ik misschien wel het allermooist. De stikster won er een zilveren medaille mee op een tornooi. De tweede schoen zit ergens in een privé collectie in Rusland leerde de audio mij.

 Schoenen met oog voor detail, zoals dit kantwerk dat tussen de tekening door loopt.


 Schoenen voor hem en laarsjes voor haar.
 Wat ik zelf ook interessant vond was het verhaal achter de industrialisatie. Hoe die ene meneer besloot om machines te gebruiken, niemand dat zag zitten en hij dan maar naar Antwerpen trok om er schoenen te maken, maar na een paar jaar moest toegeven dat het daar niet zou lukken, bij gebrek aan goede vakmannen. Toen hij terug kwam was hij lang niet meer de eerste die machines gebruikte en was de weerstand al gaan liggen. Of hoe men ook vooruitziend was en investeerde in opleiding. Meer nog, in een heuse school, die dan ook erkend werd. De technieken werden neergeschreven in een handleiding en dus ook gedeeld. Alleen op die manier kon men verder werken aan nieuwe technieken en verfijnen. In 1981 studeerden de laatste vijf schoenmakers af en werd de opleiding opgedoekt. De industrie verdween reeds grotendeels in de jaren zestig, door goedkopere schoenen uit Italië, nieuwe technieken, verfijnde designs en goedkopere arbeidskrachten. Van de twee schoenfabrieken die er nog zijn in België is er nog één in Izegem gevestigd. Maar de naam werd nergens vermeld, vreemd toch.

Ik moet zeggen dat ik met veel belangstelling rondgelopen heb in het museum. Het is me direct veel duidelijker waarom Izegem de stad van borstels en schoenen is, al kon er waarschijnlijk nog meer over verteld worden. Ik kon mijn museumpass niet gebruiken in het museum, maar 6 euro valt goed mee voor zo'n mooie plek en zo veel geschiedenis. Meer lezen kan via wikipedia