Toen ik het zwarte kleedje maakte zei ik te twijfelen om er nog te maken. Kon dat wel, hetzelfde model. Over het marsala rood van See you at six had ik niet zoveel twijfels. Over de dyna grill wel, maar ik zag op Instagram een ander wijd kleedje in een gelijkaardig stofje passeren en ik besloot het er op te wagen. Het heeft geen zin om stof te laten liggen en voor je met je ogen kan knipperen is er weer een nieuwe SYAS-collectie.

Ik knipte en nam ze mee naar een naaidagje met Fien en Kris. Ze zaten rap in elkaar, maar de twijfel bleef een beetje. Over het rode twijfel ik niet, het is niet mijn gebruikelijk rood maar ik kan er wel mee leven. De ruitjes zijn een ander paar mouwen, het heeft iets van een slaapkleedje door de ruitjes. Het is een gevoel, meer niet, want qua vorm zit het exact hetzelfde in elkaar.

Dus deed ik het blauwe kleedje aan toen ik mijn ma ging bezoeken. Ze zei niks tot ik er naar vroeg, wat mij het ergste deed vermoeden. Mijn ma ziet meestal als ik iets nieuws aan heb of iets dat ze nog niet heet gezien. Ze vraagt dan of het zelfgemaakt is en aangezien ze dat vroeger op school leerde kan ik haar ook wel over technieken iets zeggen. Maar ze is vooral een vrouw met een mening en ze zit er niet mee in om die ongezouten te serveren. Mijn ma is ook degene die als ik als tiener kleren nodig had al op de parking zei dat ze hoopte dat ik snel zou vinden wat ik zocht. Terwijl ik verre van de moeilijkste van ons twee was. Meestal was zij degene die me dan toch nog iets wou laten passen. Maar meer dan een jeans, all stars en een wijde t-shirt had ik niet nodig. Grunge weet wel.

De kleedjes kunnen dus met een gerust hart uit de kast gehaald worden, meer nog, ik heb er nog eentje voorzien in de mooie bloemenstof van de wintercollectie van See you at six.