Het is geen geheim dat ik een boon heb voor Arne Sierens en zijn toneelstukken. Maar dat is niet altijd zo geweest, verre van. Ik herinner me nog dat ik zuchtte dat ik het niet snapte tegen een vriend die er wel iets van af weet. Hij troostte mij toen dat er nog zo veel andere stukken waren. Ik ging eens zoeken wanneer het keerpunt er was, in het archief van Gentblogt vond ik wat ik zocht. Altijd prijs wist me de eerste keer te overtuigen en ook daarna was het prijs met Apenverdriet. Toen Compagnie Cecilia besloot om De broers Geboers na twintig jaar terug te brengen, twijfelde ik. Ik ben zeker dat ik het toen niet zag. Ik heb toen een handvol voorstellingen gezien van Arne Sierens, omdat ik wou begrijpen waarom iedereen dat zo goed vond. Moet ik nog zeggen dat ik benieuwd was wat ik er deze keer van zou vinden?

De broers Geboers is het verhaal van twee broers; Marnix, de oudste die net uit de gevangenis komt en Ivan, die gestopt is met school. Ze ontmoeten elkaar in het appartement van Meme. Het begint al meteen met een woordenwisseling die eigenlijk niet meer zal ophouden. Het wordt hilarisch bij momenten, logisch bijna dat ook de acteurs al eens een slappe lach onder controle moeten krijgen, maar het wordt ook pijnlijk stil. Ze spelen op een draaiend vlak, wat wel vaker bij de stukken van Arne Sierens het geval is. In dit geval werkte het wel goed, je zag het appartement van verschillende hoeken. En hoewel geklaagd werd over de grootte, sociale blokken, konden de personages er toch in vluchten.

Ik herkende de dingen die ik nu zo geweldig vind aan de stukken van Arne Sierens, het sociaal engagement, de kritiek op rechts en ik kan me niet inbeelden dat ik dat twintig jaar geleden niet zou geapprecieerd hebben. Al zag ik dan veel minder toneel dan nu natuurlijk. Het is niet duidelijk of er veel aangepast is. Ze hebben het over franken en het Vlaams Blok, wat doet vermoeden dat ze de tekst van toen spelen. Wim Willaert speelde twintig jaar geleden ook al mee, vermoedelijk in een andere rol, maar daar vond ik niet meteen veel over terug. Voor de rest is de cast nieuw. Sebastien Dewaele en Tom Ternest zijn de broers Geboers. Marijke Pinoy is de meme, die het geheel samenhoudt met haar nuchtere bedenkingen en ook het stuk mag afsluiten.

Ik heb eigenlijk enorm genoten van de voorstelling. De ideeën, het taaltje, wat zo wat blijft hangen tussen dialect en een gekuiste versie en natuurlijk de geweldige acteerprestaties. Ik hoorde uitdrukkingen die ik al jaren niet meer gehoord heb, maar zo vertrouwd voelen.

De broers Geboers, Arne Sierens en Compagnie Cecilia, gezien op 22 december in de Expeditie.