De bechdel test is een eenvoudige manier om een serie, een film, een toneelstuk,... te testen op seksisme. De film slaagt voor de test als er minstens twee vrouwelijke personages in voorkomen met een naam, die met elkaar spreken over een ander onderwerp dan het onderwerp 'mannen'. Jan Martens ging met dertien jongeren aan de slag rond het thema genderdiversiteit en gendergelijkheid.

Zware kost zo op een donkere avond zou je denken. Maar de jongeren brachten het heel levendig. Ze kruipen in elkaars huid en die van vrouwen van vroeger en nu. Virginia Woolf, Charlotte Brönte, Margaret Atwood, Ellen Degeneres,... Sommige stukken tekst herkende ik, andere waren nieuw. Regelmatig konden we ook lachen. Zeker door de opvolging van bepaalde statements. Bijvoorbeeld de teksten die je op buttons kan vinden. Of als je duidelijk kon merken dat de jongere een tekst van iemand anders brengen.

De tekst was soms ook pijnlijk herkenbaar. De onzekerheid, de schoonheidsidealen, de typisch mannelijk en vrouwelijke beroepen, de seksistische opmerkingen,... Ik vond het een heel straffe prestatie. Jan Martens kennen we tot nog toe van choreografie en dans, maar deze keer trekt hij volop de kaart van tekst. De jongeren brachten een afwisseling van Nederlandse en Engelse teksten, alles werd vertaald. En er dook zelfs een fragment in het Frans op.

Op het einde kregen we nog een boekje mee waarin we de fragmenten konden terugvinden en zo ons verder verdiepen in het onderwerp. Hoewel ik sommige dingen wel kon plaatsen, is het zeker nuttig en nodig om er blijvend aandacht voor te hebben. "Als je nu nog niet kwaad bent, ben je niet aan het opletten", kwam meer dan eens terug.

Passing the bechdel test, Jan Martens & GRIP, fABULEUS, gezien op 28 november in CAMPO.