Compassie - de geschiedenis van het machinegeweer

Ergens in de zomer viel mijn oog op een interview met Els Dottermans waarin ze vertelde hoe het voelde om een machinegeweer vast te houden. ...

Ergens in de zomer viel mijn oog op een interview met Els Dottermans waarin ze vertelde hoe het voelde om een machinegeweer vast te houden. Het artikel was er naar aanleiding van de première van Compassie op het Nederlandse Theaterfestival Boulevard in Den Bosch. Het is een nieuwe bewerking van een stuk dat Milo Rau eerder maakte voor de Schaubühne Berlin.

De scène in het Minnemeers was een ravage. Overal lag plastiek en andere rommel. Achteraan stond een bureau. Olga Mouak ging zitten, knipte de webcam aan en kwam ook groot in beeld. Ze vertelde het verhaal van haar vertrek uit Congo en hoe ze in Frankrijk terecht kwam. Ze maakte grapjes, het klonk soms wat wrang.


Ze zette wel de toon voor de monoloog van Els Dottermans die volgde. Ze begon met een nogal technische uiteenzetting over toneel waarna ze vertelde over het repetitieproces. Eén van de regels van het manifest is dat minstens één productie per seizoen moet gerepeteerd of opgevoerd worden in een conflictzone of in oorlogsgebied. Het onderzoek dat de regisseur en zij deden voor de voorstelling. Hoe ze reisden naar Bodrum, waar het jongetje Aylan is aangespoeld en hoe ze reisden naar Congo. Ze vertelt over hoe ze daar vroeger begin jaren negentig als hulpverlener aan de slag was. Ik fronste de wenkbrauwen. Dat wist ik niet.
Maar ik had het moeten weten, Dottermans had zelf het publiek gewaarschuwd: "Tegenwoordig kan ik zo in een rol stappen." En dat is wat ze doet, ze speelt een Els Dottermans. Maar het verhaal is doorweven met echte elementen waardoor het moeilijk is om het onderscheid te maken tussen realiteit en fictie. En ook Olga Mouak zette een Olga neer.

Maar de vraag wat echt en niet echt is, is eigenlijk bijkomstig. Het verhaal over hulpverleners en hun idealen neemt je mee. Het cynisme druipt er bij momenten af, terwijl je wat ongemakkelijk op je stoel gaat zitten schuiven. Het was bij momenten akelig stil in de zaal. Of was dat de opmerking over kuchen die het hem deed?

Mijn buurvrouw had opgemerkt dat er weinig volk was en ze had gelijk. Maar de afwezigen hadden ongelijk. In het interview in het programmaboekje had Milo Rau gezegd dat je het publiek net niet moet geven wat ze willen zien. Compassie is ongetwijfeld een donker stuk, maar zeker een verhaal dat verteld moet worden.

Compassie, de geschiedenis van een machinegeweer, gezien op 6 november, nog te zien in NTGent tot 6 december. 

You Might Also Like

0 reacties