Watou18

Ik ging vorig jaar voor het eerst naar Watou, toen het bijna niet meer bestond en dan toch gered werd. Ik mocht mee naar de opening en hoor...

Ik ging vorig jaar voor het eerst naar Watou, toen het bijna niet meer bestond en dan toch gered werd. Ik mocht mee naar de opening en hoorde de minister een paar dingen mompelen omdat het zijn beslissing was dat het nu anders zou zijn en dan waren er de andere sprekers die geld hadden gezocht en gevonden omdat ze niet wilden dat het verloren ging. Ik hoorde het publiek over hoe het vroeger beter was en ik kon niet oordelen. Ik werd toen stil te midden van de stilte en de uitgestrektheid. En ook nu overviel het me, toen we door de vlakte tuften in de witte camionette. Ik kan me geen beter gezelschap inbeelden, we praten wat bij maar vooral we laten ons verrassen. 
Over het verlangen en de troost was de ondertitel van deze editie. Misschien wel mooi na de alleenigheid van vorig jaar. Doorheen het dorp zijn er gedichten en kunstwerken. De school werd gerenoveerd dit jaar en zat dus niet in het programma. Het kunstwerk in Poperinge lieten we aan ons voorbij gaan.
Het werd een rustige dag met een lunch op de markt en hoewel ik bepaalde beelden al op mijn instagram of facebook had gezien bleef ik benieuwd en soms ook nog heel aangenaam verrast.
We hadden voor een vrijdag gekozen om de drukte van het weekend te vermijden, maar het bleef best druk, zeker op bepaalde locaties. Ik kan ook niet begrijpen dat iemand op het idee komt om zijn hond mee te nemen naar zoiets. En nee, geen poedeltje maar een groot beest.

 "Nooit komt een eind aan ons verlangen" luidt de zin uit het gedicht van Peter Verhelst. Kan het simpeler geformuleerd worden?

You Might Also Like

0 reacties