Menuet is een theaterbewerking van het gelijknamige boek van Louis Paul Boon. Ik had nog nooit van het boek gehoord en ik moet zelfs toegeven dat ik al vaak gedacht heb dat ik toch eens iets van Louis Paul Boon moet lezen. Iets anders dan Mieke Maaike dan. Ik denk dat Menuet, zeker na gisteravond een grote kanshebber is.

Het verhaal gaat over drie personen, de man, de vrouw en het meisje. Of beter, zij vertellen het verhaal. Je hoort als publiek hun versie van de feiten, hun mening hierover, hun aannames, hun verwachtingen. De man werkt in de ijsfabrieken en de vrouw heeft een eigen handeltje. Het meisje komt haar helpen. Ze spreken niet tegen elkaar. Ze vertellen wel wat de ander gezegd of gedaan heeft. Je voelt je er als kijker wat ongemakkelijk door omdat je de eenzaamheid van elk van hen wel voelt. Of het nu de opstandigheid van het meisje is, of het optimisme van de vrouw en haar wil om het te maken. Telkens voel je dat ze ongemakkelijk in hun vel zitten. Ergens wringt het, ook al kunnen ze er zelf de vinger niet op leggen.

Dat gevoel wordt nog versterkt door de enscenering. Het verhaal speelt zich sterk af binnen de geslotenheid van het huis, het koppel en het meisje. Ze bewegen zich over de meubels die allemaal dezelfde kleur hebben maar zorgen voor hoogteverschillen. Je voelt hoe beklemmend het kan overkomen. Kleinburgerlijk.

Het boek is van 1955 en de taal die de acteurs gebruiken is doorspekt met van die mooie woorden die je nu zelden hoort. Evenwel zonder dat dit gekunsteld over kwam. Soms kon je gewoon een speld horen vallen in de zaal. Zo stil was het. Zo hard hingen we aan hun lippen. En soms was er een opmerking, iets wat de tijdgenoten van Boon vast ging doen steigeren of onder viezigheid klasseren, die iemand in het publiek deed lachen. Nooit de hele groep, maar telkens was er hier en daar wel een gevoel van herkenning.

Ik weet niet van wie ik het meest onder de indruk ben: de blik van Lien Wildemeersch sprak zowel verveling als opstandigheid uit, waardoor ze soms geen woorden nodig had om haar punt te maken. Ook Bert Luppens en Chris Thys zijn fantastische acteurs. De rollen zitten hen als gegoten. Je voelt met hen mee en tegelijkertijd heb je zin om hen te zeggen: praat eens tegen elkaar! Maar misschien is dat meer onze moderne tijdsgeest. Ergens heb je het gevoel dat al die verkrampte gevoelens nergens voor nodig zijn, toch blijven ze enorm herkenbaar.

Alles klopte in deze voorstelling: de acteurs, de scène, de tekst. Echt een aanrader wat mij betreft. Zolang je geen vrolijk verhaal met een happy end verwacht natuurlijk.

Menuet, gezien op dinsdag 3 april in NTGent, er zijn nog tickets voor sommige van de komende voorstellingen.