"Ik ben de enige zonder tekst en ik ben die nu ook kwijt geraakt. Je moet het maar doen..." Jan Decorte kijkt naar achter op scène en zwaait naar zijn vrouw. "Ja, ik weet het..." mompelt hij nog.

Het was zo een vreemd moment in de voorstelling maar eigenlijk wel typerend voor veel dingen die ik van Jan Decorte zag. En weet je, hij komt daar eigenlijk wel mee weg. In "ne swarte" zit hij op een metalen kistje in een cirkel met zand. Hij vertelt het verhaal van het schoolfeest in zijn eerste studiejaar en doet dit met hele beschrijvingen en uitweidingen. Later volgen ook nog het verhaal van zijn ouders. Hij weet wat hij moet zeggen, welke boodschap hij wil meegeven, maar hoe hij dat vertelt lijkt elke keer wel anders.

Tussen zijn verhalen zien we vier acteurs, twee mannen en twee vrouwen, een versie brengen van Othello. Ze dragen een wit marcelleke en een lange lederen rok. Ze switchen tussen een aantal personages en nemen vaak ook de inleidende woorden van de verteller op zich. Op die manier is het perfect te volgen. Ze gebruiken een typisch "Jan Decorte" taaltje, bepaalde afwijkende klanken, bepaalde woorden....

Ik heb enorm genoten van de voorstelling, ze kwam zo oprecht over en de enscenering was perfect.