Zingarate

Compagnie Cecilia zou een nieuwe voorstelling maken tijdens de feesten, iets in openlucht naar voorbeeld van de wagenspelen uit de middeleeu...

Compagnie Cecilia zou een nieuwe voorstelling maken tijdens de feesten, iets in openlucht naar voorbeeld van de wagenspelen uit de middeleeuwen, maar dan met camions. Ik denk dat ik weinig meer wist voor de voorstelling begon. Bewust.

Het was even zoeken naar de locatie, terwijl het eigenlijk goed uitgelegd is (er is zelfs een youtube filmpje) en je beter niet zomaar je gps volgt. Ergens tussen pakhuizen aan de Nieuwe Vaart word je verwacht. De voorstelling is in open lucht en gelukkig waren de regenbuien van vanochtend ver te zoeken.

Als publiek zit je in een cirkel rond de scène. We zien een camion in panne en massa's verhuisdozen. Vincent, gespeeld door Robrecht Vanden Thoren verwelkomde ons. We kregen snel zicht op de situatie: Donatella (Greet Verstraete) wil een nieuwe weg inslaan, ze gaat bij haar nieuw lief wonen, heeft haar spullen en die van Mario, haar ex, ingepakt maar dan valt haar verhuiscamion in panne. Vincent komt haar helpen, net als Lars (Sebastien Dewaele) die komt aangereden met een camion. En dan duikt Mario (Tom Vermeir) ook nog eens op.

Hoe het verder gaat, zal u zelf moeten ontdekken, want ik wil niet te veel verklappen. Ik kan u wel vertellen dat ik heel hard heb gelachen. Arne Sierens is niet vies van personages die al eens de dramaqueen kunnen uithangen. De keuze voor de Italiaanse muziek waarmee Mario komt opgereden of het liedje dat hij op het einde gebruikt zijn daar mooie voorbeelden van. Trouwens, kan iemand me zeggen wat dat laatste liedje is?
Sierens laat zijn personages wel eens balanceren op het randje, maar blijft altijd aan de goede kant. Er komt ook al eens een flauwe grap in voor. Maar bovenal is het verhaal heel herkenbaar. Iedereen heeft wel al eens zijn spullen ingepakt. Is al eens kwaad geworden. Of heeft al eens getwijfeld... Want naast de lach, was er zeker plaats voor een traan. Ik kon bij momenten mijn oren niet geloven. Heeft hij dat nu echt gezegd? Zei zij nu echt wat ze zei? Na de uitbarsting waren er de momenten van diepe ontroering, waarbij de personages kwetsbaar konden zijn en wij als publiek heel stilletjes werden. Soms op het randje van ongemakkelijk. En net door die schommelingen worden de personages heel menselijk.


Het publiek was dan ook laaiend enthousiast. Ik kwam dan ook buiten met een warm gevoel en met dat Italiaanse liedje in mijn hoofd. Zingarate is een schot in de roos. Wat mij betreft, alleszins een aanrader. Voor de eerste voorstelling zat nog niet alles volledig in ritme, maar dat zijn de schoonheidsfoutjes van een eerste voorstelling. Ik kon Arne Sierens bezig zien tijdens de voorstelling en het was redelijk indrukwekkend hoe hij de tekst mee zegt, hoe verwonderd hij zelf soms kijkt en hoe hard hij kan lachen met bepaalde zaken. Tijdens de feesten is alles uitverkocht, al kan u misschien nog een ticket ruilen, u kan wel nog naar Theater aan Zee bijvoorbeeld of u wacht gewoon tot het najaar, dan komen ze terug naar Gent. U moest uw agenda al aan het controleren zijn en hier bestellen!

Zingarate, van Compagnie Cecilia, gezien op 12 juli in Gent

You Might Also Like

2 reacties

  1. Wauw, klinkt geweldig, spijt dat ik niet kan gaan deze Feesten, hopelijk komt er nog eens een herkansing op een moment dat de bbsit beschikbaar is :-) Ik ben zo zot van Cecilia...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. bedoel je 'una lacrima sul viso' van Bobby Solo bij dat laatste nummer?
    @Josie: in september en oktober speelt Zingarate opnieuw in Gent

    BeantwoordenVerwijderen