Ik had me bij de start van het seizoen voorgenomen om nog eens een voorstelling van Sidi Larbi Cherkaoui te gaan zien. Ik ken geen enkele choreograaf die er zo in slaagt om emoties op te roepen. Tot mijn spijt komt hij maar zelden naar Gent, dus is het wat zoeken op zijn site.

Ik zag eerder dit seizoen Babel in het Koninklijk Circus met een vriendin maar was niet helemaal overtuigd. Gisteren ging ik naar Antwerpen voor Icon, een samenwerking met het dansgezelschap van Göteborg. Ik had op voorhand niks gelezen, zoals de man naast me zei: Sidi mag me alles laten zien, ik heb er vertrouwen in.

Op de scène staan kleien beeldjes in groepjes. De muzikanten staan achter een scherm en er wordt ook gezongen. Zoals geen ander slaagt de choreograaf er in om verschillende stijlen, qua muziek, qua dansen te combineren. Ik zat letterlijk op het puntje van mijn stoel. Zoveel om naar te kijken. De dansers zijn allen professioneel en heel divers van achtergrond. Tijdens de voorstelling wordt gespeeld met de scène, zoals ik nog nooit heb zien doen. Ze dansen op een laag van klei, boetseren hoofddeksels en worstelen zich door de materie. En dan heb ik nog niks gezegd over hun kledij.

In deze voorstelling wordt ook gesproken en hoewel ik dat eerder zag in Mockumentary van Wim Vandekeybus ben ik deze keer wel overtuigd. Het is niet zomaar wat tekst tussen dansen in, waardoor ik zit te wachten tot ze weer gaan dansen, nee, het zit er echt in verweven. Ze wisselen van stemmen, ze blijven bewegen en wat ze zeggen klinkt ook heel redelijk. Echt ideeën om over na te denken, als ik niet zo afgeleid was door de beweging.



Ik las het boekje nadien en zag dat Icon het tweede deel is van Noetic, ook een samenwerking met dit dansgezelschap. En toen rinkelde er een belletje. Ik heb een ticket voor Noetic in de Munt begin juni en ze maken er een duovoorstelling van, ik ga Icon nog eens zien en ik vind dat echt iets om naar uit te kijken.