"Oh my god, je bent aan het genieten." Het was een reactie die meermaals opdook de voorbije dagen. Op mijn Facebook, op mijn instagram, in privé berichtjes. En vooral, ik besefte het zelf ook al. Ik merkte dat ik lachte zonder dat ik me moest forceren. Ik sta al breed lachend op de fotoshoot op EYF. Ik zag deze keer geen trieste blik in mijn ogen. Ik merkte dat ik spontaan op mensen afstapte om iets te vragen of een compliment te geven. Ik maakte grapjes en ik grimaste. Allemaal zonder dat het geforceerd voelde.

Ik was de voorbije vier jaren telkens in dezelfde periode in Edinburgh. De omstandigheden waren niet altijd ideaal. Maar vooral, ik merkte het enorme verschil met vorig jaar. Ik besefte van hoe ver ik kwam. Die ene opmerking over genieten deed me tranen in de ogen krijgen. Ze had gelijk en ik besefte het. Ik heb vorig jaar in Edinburgh beslist dat ik hulp ging zoeken. Professionele hulp.  Ik kon de symptomen niet langer negeren, al wist ik ook wel dat hoe ik strategieën moest ontwikkelen om er mee om te gaan. Ik bleef op zich wel functioneren. Op het werk en daarbuiten. Ik zat ten slotte in het buitenland, ik was goed bezig, iedereen bleef het maar herhalen. Maar het voelde zo niet. Ik voelde me fake. Ik hoorde me lachen maar was niet vrolijk. Ik weende maar was niet triest, of toch niet zoals ik dacht dat het moest voelen.

Een jaar later heb ik de sessies afgesloten, het leek voldoende en ik blijf voorlopig bij dat besluit. Ik weet wat het kan betekenen en als het moet, kan ik altijd terug de draad opnemen. Toen ik een tijd terug zei dat ik niet altijd aangenaam reisgezelschap ben voor mezelf, dan vergiste ik me. Ik ben best aangenaam, doms grappig en soms ook wat intens. De tien dagen zijn perfect verlopen, op een enkele dip in de botanische tuinen na. Maar he, het is niet altijd makkelijk om in je eentje de dagen gevuld te krijgen en eigenlijk is het ook niet erg om je eens te vervelen of het niet goed meer te weten. Gewoon even stilstaan en rond kijken, helpt je al een rond vooruit.