Ik had één ding gepland: lekker gaan eten. Hoewel het restaurant op minder dan tien minuten van mijn hotel was en ik zo ongeveer wel wist waar het was, moest ik het internet opzetten. Dus strompelde ik weinig elegant van de treden op de brug. De twee oudere dames die voor me lopen kijken verschrikt. "It's ok", sus ik hen. Aan de overkant gekomen nemen ze me onder hun hoede. Vooral de oudste lijkt zich zorgen te maken. "Sola?" Ja, ik ben hier alleen. Ik lach geruststellend en zeg dan maar dat ik het restaurant zoek. "Belgica", antwoord ik als ze willen weten waar ik vandaan kom en meteen krijg ik de vraag of het daar niet gevaarlijk is. Ze zoekt haar woorden als ik het niet begrijp. "Aeropuerto?", vraag ik dan maar. Ze knikt heel beslist en ik lach nog maar eens.

Het eerste restaurant dat we tegenkomen is het niet, het tweede wel, al is het redelijk onopvallend. Ik ga de trap op en sta dan in de ruimte vol licht. "Welkom, ik zal u naar uw tafel begeleiden," zegt een knappe ober. Ik hoef mijn naam niet te zeggen.

Ik krijg een plaats tussen twee koppels aan de bar. We overlopen de kaart en ik bestel een aperitief. Mijn menu bevat alleen de gangen die ik besteld heb, in het Engels. Ik krijg een uitgebreide wijnkaart en besluit dat ik gewoon een glas witte wijn wil. "Geen probleem," zegt de sommelier.

Aan de bar heb je zicht op de keuken, eigenlijk zit je er bijna tussen in. Ik zie de vrouw de bloemetjes vouwen en het is bijna te mooi om op te eten.

"Ingles?", elke keer iemand nieuw me het gerecht brengt checken ze even. Het voelt een beetje zonde om hen het in het Engels te laten zeggen. Ik ken die begrippen vaak ook niet in het Engels. Bij het eerste nagerecht valt ze echt over haar woorden. Ik glimlach om haar op haar gemak te stellen. "De zee" blijkt limoenijs te zijn met granita van zeewater. Mmmm

Ik knipoog terwijl ik mijn kommetje uitlepel. Soms zegt een blik zo veel meer. Ze lacht... Het lijkt me vreselijk, al die mensen die zo op haar vingers staan kijken.

Bij het afrekenen merk ik dat er een barstoel wat verloren naast de brandblusser staat. En dan besef ik, er zijn eigenlijk acht plaatsen, zo stond het op de site. Ze hebben me midden tussen de drie koppels aan de bar gezet. Iedereen wat meer plaats en niemand die zich ongemakkelijk hoeft te voelen.