En ook deze keer was het weer prijs. Ik stap naar het station en zie ze staan met hun kleurige vestjes en bordjes om nieuwe leden te ronselen. "Dag mevrouw met de muts, fijne dag?" Ik kijk hem aan, hij moet begin de twintig zijn of misschien zelfs minder, zowat de helft van mijn leeftijd? Ik probeer er niet aan te denken. Je weet wel hoe het babbeltje gaat, ken ik de organisatie? Ja, goed zo en weet ik hoe ik hen kan steunen? Hoezo, ik ga hem teleurstellen? Weet ik hoe weinig ze vragen om zoveel te doen?

"Stel nu, mevrouw, dat ik wat ouder was en u niet getrouwd, zou u dan pizza met me gaan eten?" Ik zwijg en kijk hem verbijsterd aan. Hij gaat verder: "Allez, u mag getrouwd zijn he, het is maar pizza, dat moet toch mogen van uw man?" Ik moet zeggen, ik wist echt niet meer wat zeggen, hij dacht vast dat hij me zo ging overtuigen. 

Of toen ik incheckte in het hotel vrijdagavond. Ik ging naar een concert in de Roma en ik weet dat de zanger al eens enthousiast kan zijn waardoor het moeilijk wordt om he trein te halen. De Roma zegt het zelf op hun site dat ze de einduren niet kunnen respecteren. Ze bieden wel korting in verschillende hotels. En dus checkte ik in.

"Ah, u moet natuurlijk naar de Roma," ze spreidt het plannetje van de stad. "Dat is niet zo ver, maar u neemt best een taxi, dat is immers in één van de gevaarlijkste buurten van Antwerpen." Ik wuif haar bezwaar weg en zeg dat ik vorige zomer gewoon vanuit hun hotel de tram heb genomen. "Toch raad ik u aan een taxi te nemen, het is echt één van de gevaarlijkste buurten van Antwerpen." "Maar in Gent doe ik alles te voet, ook 's nachts." Ze rolt haar ogen. "Ik ga te voet," zeg ik beslist terwijl ik het plannetje neem.