Ik kan niet zeggen dat ik een grote fan was als tiener, maar ergens is hun muziek wel blijven hangen. Vooral de teksten dan. Deborah was jarenlang het codewoord op feestjes tussen mij en een vriendin. En het kon twee richtingen uitgaan: laat ons maken dat we hier weg zijn of laat ons er een feestje van maken. Ik heb een hits-cd liggen en onlangs in Londen kon ik niet weerstaan aan de Peel Sessions. Het is geen geheim dat Karie Westermann terug mijn liefde voor Pulp aangewakkerd heeft, voor alles Britpop eigenlijk, zoals met deze post waarmee ze de link legt tussen indie muziek en ontwerpen. 

Donderdag zag ik in Huis 23 de documentaire "Pulp: life, death and supermarkets" en ik kan je niet vertellen hoe erg ik er van genoten heb. Ik kon de woorden stuk voor stuk mee zingen, in mijn hoofd en ik zat te wiebelen op mijn stoel. Het laatste optreden uit 2012 werd doorspekt met beelden van de voorbereiding, interviews met de fans, archiefbeelden,... We lachten met de woorden van Jarvis Cocker, die typisch Engelse nuchtere kijk en de hele stijl van de heren uit Sheffield. 

Al heel de dag flitsten flarden van songteksten door mijn hoofd en na het zien van de documentaire, was er hier een heel happy bakvis met heel veel zin om meer van de UK te ontdekken.