Want in Charleroi

Het was jaren geleden. Ik had een vergadering voor het werk in Charleroi. Het was een grijze dag, winter waarschijnlijk. Ik herinner me dat...

Het was jaren geleden. Ik had een vergadering voor het werk in Charleroi. Het was een grijze dag, winter waarschijnlijk. Ik herinner me dat ik de Samber overstak en me voornam om nog eens terug te komen.
Het was er nog niet van gekomen, zoals dat wel eens gaat met plannen.
Zaterdag stapte ik uit de trein. Ik zag de soldaten patrouilleren op het plein voor het station. In de toeristische dienst stond de datum er op dat ik de kaart in het Nederlands nam. 

Toen ik me probeerde te oriënteren, besloot ik dat ik aan de verkeerde kant van de tunnel was uitgekomen en ging ik opnieuw onder de sporen door. Ik hoorde twee oudere vrouwen in een Vlaams dialect elkaar toespreken. Aan de andere kant was er de ring...

Ik had het opgezocht. De bus doet er drie kwartier over, te voet zou het een half uur duren. Het was mooi weer voor de tijd van het jaar en ik besloot te wandelen. Langs een steenweg met mooie huizen en de ketens die je bij ons ook vindt. 

Ik lijk de enige te zijn die daar stapt. Iedereen doet zijn boodschappen met de auto, zoals dat gaat langs steenwegen. Uit de luidsprekers klinkt radio Nostalgie, maar dan de Franse versie. Een overenthousiaste presentator heeft het over Sinterklaas en brave kindjes. Af en toe is één van de luidsprekers kapot en mis ik een stukje van zijn commentaar of het liedje. Het voelt als een flashback. 
Het Fotomuseum van Charleroi blijkt het grootste van Europa te zijn en is gevestigd in een oud Karmelietenklooster. Het duikt een beetje onverwacht op en ik ben een beetje teleurgesteld, ik had het groter verwacht, maar schijn bedriegt zal blijken als ik binnen ben. 

Ik ben er op de voorlaatste dag van Charleroi, de fototentoonstelling van Stephan Vanfleteren in het kader van Mons2015. Ik heb het boek al gekocht in Brussel, ergens voor de zomer en het was niet de bedoeling dat ik het zo lang ging uitstellen. 

Vanfleteren is verliefd geworden op Charleroi, een grijze stad, maar vol mooie mensen. Getekend en scherp in beeld gebracht. Charleroi sera blanc un jour....
Een Nederlandstalige gids vertelt over haar verhuis naar Charleroi in de jaren zeventig en hoe je overal de hoogovens zag. Het roet dat over de huizen daalde... De geur was me al opgevallen langs de steenweg. Zo ruikt Vietnam, dacht ik. 
Hoewel ik de meeste foto's al gezien had in het boek, kreeg ik toch een brok in de keel. De ruimte, de herkenning die sommige bezoekers duidelijk hadden bij het zien van bepaalde foto's,...
Ik ben een paar keer door de zaal geslenterd. Ook nadat ik al de rest van het museum had gezien. 
Want ook de rest van het museum is de moeite. Het was er super rustig, alle aandacht ging naar de tentoonstelling van Vanfleteren. Via je ticketje kon je de deuren openen en liep je door de tijd, foto's uit verschillende decennia, hoe de blik van de fotograaf evolueerde. 


En ik nam me voor nog eens terug te komen, toen ik buiten kwam was het donker en nam ik meteen de trein. Mijn hoofd zat vol, maar ik wil nu al terug om eens de terrils te beklimmen of gewoon opnieuw de brug met de Samber over te steken.









You Might Also Like

1 reacties