365 dagen

Eén jaar is het ondertussen. Ik woon één jaar alleen, de langste periode die ik ooit alleen heb gewoond in mijn volwassen leven. Het is wen...

Eén jaar is het ondertussen. Ik woon één jaar alleen, de langste periode die ik ooit alleen heb gewoond in mijn volwassen leven. Het is wennen, daar moet ik niet flauw over doen. Wennen aan mijn huis, geluiden die me anders niet zouden opvallen en wennen aan de stilte in mijn hoofd. Ik kijk niet meer of hij er zit op zijn plekje in de zetel als ik de trap af kom. En ik vraag me niet meer af waarom hij de chauffage nog niet heeft opgezet. 

Ik heb ondertussen mijn routine voor boodschappen. De diepvries geraakt gevuld met dingen die ik lekker vind en me helpen om de week door te komen. Ik weet ondertussen alle huishoudspullen staan en ik vind al mijn papieren die ik nodig heb op de hoopjes die ik maak. Maar er is niemand die me opwacht als ik thuis kom en vraagt hoe mijn dag was. Ik haal zelf mijn eten uit de koelkast en begin te koken. En soms kan ik daar ongelooflijk van genieten en ben ik intens gelukkig, gewoon zo in mijn eentje. 

Ik kan ongestoord rondlopen in pyjama tot de middag en langer of pizza eten in de zetel omdat de tafel vol papieren ligt. Of omdat ik daar zin in heb. Maar er is niemand die me een fijne dag wenst of zegt dat ik nu misschien toch echt wel eens een ander truitje aanmoet. Of dat dat kleedje me zo goed staat. Of wat ik denk met al die stofjes aan te vangen. Ik mompel het wel eens tegen mezelf en verlaat de webshop zonder betalen. Of ik vang een glimp op van mezelf in de spiegel en denk: ja, je ziet er goed uit vandaag. 

Hij zocht rust en antwoorden en ik kan alleen maar hopen dat hij die ondertussen gevonden heeft. Het antwoord op mijn vragen is niet gekomen. De stukjes die ik dacht te hebben gevonden, blijken door mijn handen te vallen als zandtaartjes. Ik heb geen houvast, de twijfel duikt op in het kleinste hoekje. Ook al krijg ik te horen dat ik het niet slecht doe. Of dat het nu toch beter is. Dat ze misschien zelfs blij zijn voor mij. Dat het tijd werd. 

En ik kan alleen maar staren. Menen ze dat nu echt? Waarom doe ik het goed? Wat is hun norm? Wil ik daar aan beantwoorden? Ja, ik heb een job, een redelijk inkomen en ik heb een huis. Het sparen lukt wat moeilijker door onverwachte aankopen. Of zotte aankopen, laat ons die ook maar vernoemen. Ik ben dan wel alleen, ik red het wel. Soms ben ik al eens eenzaam. Maar even goed krijg ik die kans niet en zijn er mensen die me op sleeptouw nemen. Of er komt een berichtje binnen. Zelden brengen ze het antwoord dat ik zoek. En degene die me slaapwel wenst is niet noodzakelijk degene die me een fijne dag wenst. Maar wil ik daarover vallen? Ik heb de vrijheid om te doen en laten wat ik wil. 

Wat ik wil? De vraag wordt me regelmatig gesteld en ik kan vaak niets anders dan de schouders ophalen. Maar dat zie je niet op een schermpje. Zou daar een emoticon voor bestaan, vraag ik me nu af. Ik weet het niet, ik probeer te luisteren naar mijn lijf want als de onrust opduikt, raast ze door mijn hoofd, mijn adem stokt en ik voel het duizelen. Misschien als ik eerlijk ben, wil ik gewoon rust. Rust in mijn hoofd, rust in mijn huis. Alleen ben ik mijn eigen grootste vijand van rust. Ik plan mijn agenda vol met activiteiten. Dingen die ik leuk vind, dingen om niet thuis te zijn. Ik volg mijn impulsiviteit en schrik soms van mijn eigen. Mijn comfortzone barst uit haar voegen, al wil ik soms me liefst klein oprollen in een bolletje en verdwijnen uit het zicht.

Maar wil je dan alleen zijn? Ben je je aan het nestelen? Toch niet in zelfbeklag? Sex & the city is toch niet je ideaal geworden? En wie van de vier ben je dan? Je zoekt toch een man? Als ik dan mijn schouders ophaal en begin te stamelen is het hek van de dam. Hoe leg ik uit dat ik niet weet of ik wel kan verdragen dat iemand dichter komt? Dat iemand me aanraakt? Dat iemand me kust? Hoe leg ik uit dat ik misschien gewoon het beu ben om me voor te stellen. Of interessant te doen. Of vragen te bedenken die me toelaten om hem beter te leren kennen zonder al te nieuwsgierig te zijn. Ik wil geen checklist aan vragen afwerken en ik wil ze ook niet beantwoorden. Ik lees geen handleiding, ik duw zelf wel op de knoppen om te zien hoe het werkt. Of ik krijg het kapot.

You Might Also Like

2 reacties

  1. thumbs up voor die laatste alinea!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goed gezegd. Onze maatschappij legt te veel de focus op het ideaal van de romantische relatie. Het belangrijkste is dat jij je goed voelt bij de huidige situatie.

    BeantwoordenVerwijderen